دانلود ترجمه مقاله میراث CEO های پیر: CSR استراتژیک یا سلطه گری

سلطه جویی:
طبق نظریه نمایندگی، مدیران گاهی اوقات به نفع سهامداران عمل نمی کنند (جنسن و مکلینگ، 1976). گاهی مدیران می توانند تصمیماتی را بگیرند که منافع خودشان را به حداکثر می رسانند اما از دید سهامداران بهینه نیستند. یکی از این تصمیمات سلطه جویی است که با کاهش تمرکز بر عملکرد عملیاتی، ارزش شرکت را کاهش می دهد (جنسن، 1986) که نشان دهنده تلاش مدیران اجرایی و مدیرعامل برای افزایش دامنه و اندازه سازمان به منظور افزایش موقعیت، قدرت و نفوذ آن ها است. رشد به خاطر رشد ممکن است یک پیامد باشد و ممکن است برای سهامداران مضر باشد. هیئت مدیره به عنوان یک محافظ در نظر گرفته شده است تا مانع از این شود که مدیرعامل کنترل را به دست گیرد و بر اقدامات پیگیری کننده، مانند تملکی که از نظر اقتصادی توجیه نشده تمرکز کند که هدف اصلی آن افزایش قدرت، پاداش، موقعیت و همچنین افزایش میراث مدیرعامل است. ادبیات پژوهشی موجود ‏در چند دهه اخیر، شیوع ظاهری تخریب ارزش را به دلیل ادغام و مالکیت (M&As) نشان داده اند که عمدتا از طریق دیدگاه نمایندگی مورد بررسی قرار گرفته است (آندراد و همکاران، 2001). از یک دیدگاه، مدیرعامل ها به دلیل مزایایی که در نتیجه به دست می آورند، در ادغام و مالکیت (M&As) شرکت می کنند: امتیازات پاداش بزرگ، سهام جدید و امتیازات حق خرید و فروش و امتیازات بزرگ (هارفورد و لی، 2007). از آنجا که تصاحب شرکت ها منجر به افزایش در اندازه شرکت می شود که یکی از عوامل اصلی تعیین کننده پاداش مدیرعامل است، به احتمال زیاد مدیر عاملان افزایش های دائمی در پاداش دریافت می کنند (ییم، 2013). در واقع مدیر عاملان با مشارکت در ادغام و مالکیت (M&As)، براساس اندازه بزرگ شرکتشان، فرصت مذاکره مجدد درباره پاداش خود را دارند. مدیر عاملان جوان و بی تجربه ممکن است با خطرات شغلی بالاتری در رابطه با دنبال کردن ادغام و مالکیت (M&As) مواجه شوند. انگیزه برای مدیریت بحران مالی ادغام و مالکیت (M&As) در میان مدیر عاملان جوان و مسن متفاوت است: در حالی که مدیران اجرایی جوان عمدتا بر روی افزایش حقوق دائمی از طریق پیگیری تملک در اوایل حرفه خود تمرکز می کنند، مدیران مسن این اقدامات مخرب ارزش را عمدتا برای بهبود میراث خود دنبال می کنند (ییم، 2013).

Empire Building:
According to agency theory managers sometimes do not act in the best interest of shareholders (Jensen & Meckling, 1976). At times managers can make self-maximizing decisions that are suboptimal from the shareholders’ perspective. One such decision is empire building, which reduces firm value by decreasing the focus on operating performance (Jensen, 1986), representing an attempt by executives and the CEO to increase the scope and size of the organization in order to increase their status, power, and influence. Growth for growth’s sake may be a consequence, and this may be detrimental to shareholders. The board is intended as a safeguard to prevent the CEO from taking control, and focus on pursuing actions, such as economically unjustified acquisitions, whose main purpose is to increase the CEO’s power, compensation, status, and potentially also enhancing their legacy. Extant literature has showed an apparent prevalence of value destruction due to mergers and acquisitions (M&As) over the last few decades mainly addressed through an agency perspective (Andrade et al., 2001). From one perspective CEOs engage in M&As due to the benefits they will accrue as a result: large bonus grants, new stocks and option grants, and large bonuses (Harford & Li, 2007). Because acquisitions result in an increase in firm size, which is one of the primary determinants of CEO compensation, CEOs are likely to receive permanent increases in compensation (Yim, 2013). By engaging in M&As, CEOs in fact have the opportunity to renegotiate their compensation, based on the enlarged size of their firm. Young unexperienced CEOs may face higher job risks in regard to pursuing M&As, facing the likelihood of being fired for a potentially bad acquisition, thus in turn taking fewer risks. The motivation for M&As differs among young and aging CEOs: while young executives focus mainly on increasing their compensation permanently by pursuing acquisitions early on in their careers (Yim, 2013), aging ones pursue these likely value destroying actions, mainly to improve their legacy.