دانلود ترجمه مقاله ناخوانده بودن و معقولیت تکنولوژی های نظارت بر کار نوظهور در بخش دولتی

نتیجه گیری:
در این مقاله، اخلاقیات نظارت بر کار در بخش دولتی بررسی شد و وست و باون (2016) عنوان کردند که حریم خصوصی تنها حقوق افراد نیست، بلکه یک کالای اجتماعی است. فرض آزادی و استقلال مداوم تغییر کرده و توانایی ایجاد نقش حرفه ای به شیوه ای معتبر مورد بررسی قرار گرفت. سپس، دلایل قوی برای نظارت بر کارکنان ارائه شد. ما با این مساله موافقیم و استدلال کردیم که باید بسیار مراقب نظارت بر کار باشیم، چون ظرفیت تکنولوژیکی به گونه ای در حال پیشرفت است که امکان انجام کار به شیوه ای جامع تر، منفعل تر و مداوم تر را فراهم می سازد. به عنوان سومین شوک به پارادیام هزاره، همه گیری کووید 19 به منظور معرفی اقدام ارائه شده به شکل موقت مناسب است، اما شرایط می تواند به حالت عادی جدید برگردد (روبرتز، 2020). توانایی انجام کار و گزینه های نسبتا کم هزینه از شرکت هایی که چنین خدمات نظارتی ارائه می کنند، بدین معنی نیست که کارفرمایان بخش دولتی باید این کار را انجام دهند و یا بهترین روش برای تقویت عملکرد بالا در میان کارکنان باشد. با این حال، ما باید بدانیم که محل کار به میزان چشمگیری به عنوان بخشی از روند طولانی تر با تلاش برای دورکاری خارج از محیط سنتی در حوزه کووید 19 در حال تغییر است و قطعا بعد از آن مدیران دولتی باید مسئوولیت های جدیدی را اتخاذ کنند. بخش خصوصی پیشگام در استفاده از این فناوری های نظارتی است و اغلب با تحت فشار قرار دادن کارکنان از این فناوری استفاده می کند، اما بخش دولتی باید این حق را به شهروندان در حال کار خود به منظور حمایت آن ها از دولت بدهد و بنابراین در محیط کار بخش دولتی سرمایه گذاری هایی به منظور دستیابی به یک توافق مشترک و معقولانه از حفظ حریم خصوصی و نظارت در این محیط ها صورت می گیرد.

Conclusion:
In their essay on the ethics of work surveillance in the public sector, West and Bowman (2016, 637) stated that “privacy is not just an individual right but also a societal good: The presumption of freedom and independence from being constantly watched and the ability to create one’s professional role in an authentic manner. Strong reasons, then, must exist to subject employees to surveillance.” We agree with this sentiment and further argue that we must be very careful about work surveillance as the technological capacity advances in such a way that it allows it to be done in a much more continuous, passive, and all-encompassing manner. Described as the third shock to the millennial paradigm, the COVID 19 pandemic has the potential to introduce a measure presented as temporary but that can become the new normal (Roberts 2020, 1). The ability to do it—and the relatively low-cost options from companies that provide such surveillance services— does not mean that public sector employers should do it or that it is the best manner in which to promote high performance among employees. Yet, at the same time, we ought to appreciate that the workplace is changing dramatically as part of a longer-term trend with surges in remote work outside the traditional environment in the context of COVID-19, and certainly thereafter, in which public managers need to responsibly adapt. The private sector is pioneering the use of these surveillance technologies—often with push back from employees—but the public sector in particular needs to get this right because it is working on behalf of citizens to support the governments they elect, and thus we are all invested in a public sector work environment that achieves a mutually acceptable—and reasonable—balance of privacy and surveillance in these settings.