دانلود ترجمه مقاله بررسی حسابداری و حسابرسی در دوران قدیم

بحث و بررسی و نتیجه گیری:
نمای کلی روش های حسابداری و حسابرسی در بین النهرین و مصر باستان، بینش های زیادی را نشان می دهد. به دور از یک فناوری اساسی، شیوه های حسابداری در هر دو تمدن باستان سطح قابل توجهی از جزئیات و ظرافت را به نمایش می گذارد. کتیبه های حسابداری در بسیاری از محیط ها، از حوزه خصوصی گرفته تا حوزه عمومی و از فعالیت های زندگی تا امور مردگان کار می کردند. حسابداری، دستگاهی را ایجاد کرده بود که مستلزم یک سیستم ضبط دقیق بود و بدین ترتیب ورودی ها بر مبلغ موجود در آن تأکید می کردند، یا از شمارش یا ارزش گذاری از طریق پول حساب، اشخاص یا مؤسسات درگیر، مکان و تاریخ استفاده می کردند. در مورد معاملات بین افراد، مدخل ها بدهی ها و اعتبارات درج شده را روشن می کردند. در مورد حسابداری برای فعالیت های انسانی، مانند ساخت ابزار، پروژه های ساختمانی، فعالیت های پرس و جو و دامپروری، اهداف از قبل تعیین شده، ضررهای طبیعی در تبدیل به حساب می آمدند، و دستاوردهای واقعی در برابر اهداف با تعادل برجسته ای مقایسه می شدند. از این رو به وضوح نشان داده شده است که این کتیبه های حسابداری الزامات اساسی یک سیستم زمانی و مکانی باستانی برای حسابرسی انسانی را برای عملکرد فراهم می کردند و دقیقاً مانند هر سیستم حسابرسی انسانی در دوران معاصر، این سیستم های باستانی نیز مستعد دستکاری انسان ها بودند، مانند کمبود مالیات که در مصر باستان گزارش شده است. این شیوه های حسابداری باستان به جای اینکه به شرایط اساسی حسابداری مشغول شوند، بسیار ساده تر از این بودند که با توسعه نوشته های مکانی و زمانی مشخص، عملکرد انسانی را با جزئیات قابل توجهی ردیابی و ارزیابی کنند. این سیستم حسابرسی انسانی وابسته به متن بود. در حالی که چنین نوشته هایی نمی توانند معادل متن قانونی باشند، ولی با این وجود، مداخله کاتب و فنآوری حسابداری، واسطه این رابطه حسابرسی است. این واسطه گری، یکی از دانش های فنی و تخصصی حسابداری بود، همانگونه که بین طرفین معامله‌گر انجام شد تا همیشه مقدارها را ارزیابی کنند و در بسیاری از موارد ارزش آنها را نیز رد و بدل می کردند و بدین ترتیب عنصری از تلافی اقتصادی را تضمین می کردند که به یکباره بر توانایی حساب های هر طرف تأکید می کردند. در حالی که این حسابرسی در فرایندی که معاملات از آن حک شده بود (به معنای دخالت فنآوری حسابداری و کاتب بعنوان صنعتگر آن) به عهده کاتب اصلی بود، اما در موارد دیگر تحت فشار هنجارهای اجتماعی قرار می گرفت.

DISCUSSION AND CONCLUSIONS:
The above overview of accounting practices and accountability in Mesopotamia and ancient Egypt reveal a wealth of insights. Far from being a rudimentary technology, accounting practices in both ancient civilizations displayed remarkable levels of detail and sophistication. Accounting inscriptions functioned in a multitude of settings, ranging from the private sphere to the public sphere, and from the activities of the living to the affairs of the dead. Accounting developed an apparatus that entailed a careful recording system, whereby entries emphasized the amounts involved, using either counting or valuation through monies of account, persons/institutions involved, location, and dates. In the case of transactions between individuals, the entries clarified the debits and credits involved. In the case of accounting for human activities, such as tool making, building projects, querying activities, and animal husbandry, targets were set in advance, natural losses in conversion were accounted for, and actual achievements were compared against targets, with the balance outstanding shown clearly. Hence, these accounting inscriptions provided the basic requirements for an ancient temporal and spatial system of human accountability to function. And just like any system of human accountability of contemporary times, these ancient systems were also prone to human manipulation, as in the case of tax defalcation reported in ancient Egypt. Once systems of accountability are imposed upon recalcitrant subjects, possibilities for gaming the system abound. Rather than simply attend to the basic requirements of stewardship accounting, these ancient accounting practices went far beyond that by developing spatially and temporally designated entries that tracked and assessed human performance in some considerable detail. This system of human accountability was contextually dependent. Thus, at the level of the accountability of an individual to another individual, say in the case of a semi-barter transaction, the locus of responsibility were the two transacting parties, in the presence of the scribe who made the accounting entries. While such entries could not be taken to be equivalent to a legal text, nonetheless the intervention of the scribe and the technology of accounting mediated this relationship of accountability. This mediation was one of technical, expert accounting knowledge, coming as it did between the transacting parties to always quantify, and in many cases value, the items exchanged, thereby ensuring an element of economic reciprocity that at once emphasized the account ability of each party to the other. While this accountability was in the main vested in the process through which the transactions were inscribed (the intervention of accounting technology and the scribe as its artisan), in other cases it was buttressed by social norms, as in the case of inciting other individuals to be watchful of the party entrusted to perform certain tasks (e.g. a priest contracted to keep the cult of a dead person for a fee).