دانلود ترجمه مقاله مدیریت راهبردی منابع انسانی، توانایی نوآوری و کارایی: بررسی آزمایشی

نتیجه گیری:
این مطالعه اثبات می کند که مدیریت منابع انسانی استراتژیک به طور قابل توجهی بر توانایی نوآوری تاثیر گذار است و همچنین قابلیت نوآوری نیز به طور قابل توجهی بر عملکرد نوآوری تاثیر می گذارد. این نتایج با مطالعات قبلی که با روش ها و زمینه های مختلف انجام گرفت مطابقت دارد. شرکت ها باید به منظور بهبود قابلیت نوآوری خود، مدیریت منابع انسانی را مورد توجه قرار داده و در حد مطلوب حفظ کنند. بنابراین انتظار می رود که شرکت مزیت رقابتی داشته باشد.
محدودیت مطالعه:
محدودیت اصلی این مطالعه تعداد نمونه هایی است که به دلیل تعداد محدود شرکت های نرم افزاری شرکت کننده در این مطالعه (42 شرکت) مورد استفاده قرار گرفت. اگرچه نسبت پاسخ 4/24 درصد است اما در صورتی که تعداد نمونه های این مطالعه به اندازه کافی باشد نتایج خوبی حاصل می شود. به نظر می رسد که با گسترش حجم نمونه به طور بالقوه برخی از نتایج آماری حاصل از این مطالعه بهبود می یابد. محدودیت دیگر مربوط به متغیرهای مورد استفاده در این مطالعه است. بر اساس مطالعات قبلی، متغیرهای دیگری نیز علاوه بر مدیریت منابع انسانی استراتژیک وجود دارند که می توانند قابلیت نوآوری را تحت تأثیر قرار دهند. بنابراین مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

Conclusion:
This study proves that strategic human resource management significantly affects innovation capability and furthermore the innovation capability also significantly affects innovation performance. This results are in line with previous studies, which conducted by different methods and contexts. In order to improve their innovation capability, firms should pay attention and hold a good strategic human resource management. Thus the firm is expected to have a competitive advantage.
Limitation of the Study:
The main limitation of this study is the number of samples used due to the limited numbers of software firms participating in this study (42 firms). Although the respond rate is 24.4%, but this study will get better results if it has a sufficient number of samples. Expanding the sample size appears to potentially improve some of the statistically conclusions obtained from this study. Another limitation is related to the variables used in this study. Based on previous studies, there are other variables in addition to strategic human resource management that could affect innovation capability. Therefore, further study may be advisable.