دانلود ترجمه مقاله نقش مدیریت بحران و ریسک فجایع طبیعی در زمان همه گیری کووید 19

بحث و بررسی، نتیجه گیری ها و توصیه های سیاسی:
کووید 19 تنها یک بحران بهداشتی نیست، بلکه یک بحران اجتماعی – اقتصادی و سیاسی نیز بوده که عواقب جدی برای جامعه و مردم به همراه دارد. از دست دادن شغل و درآمد چالش های اصلی پیش روی دولت هاست. درس فوری آموخته شده از تجربه عربستان در مقابله با همه گیری، نیازمند تکرار واکنش عملیاتی سیستم مدیریت کاهش خطر در مقابله با بحران است. ویلارین و باسیلو (54) استدلال کردند که ساختار اداری – سیاسی و دولت محلی در خط مقدم آمادگی برای مقابله با کووید 19 قرار دارند. بوگاتی و گوتام (55) نشان دادند که بازیابی سریع بعد از بحران کووید 19 نیازمند توانایی دولت ها و جوامع محلی در بسیج شدن دینفعان مختلف و مدیریت منابع مالی و انسانی موجود است. امروزه، جهان به دلیل جهانی شدن، تجارت بین المللی و مهاجرت فرامرزی بسیار بیشتر از گذشته به هم مرتبط است. هیچ کشوری از تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم فجایع در امان نیست. عربستان نسبت به هر دو بلایای طبیعی و انسانی در کنار رشد اقتصادی چشمگیر خود آسیب پذیر است. در پاسخ، دولت عربستان روش مدیریت خطر منسجم و تلاش هماهنگ و مرتبطی را بر اساس واکنش جهانی اتخاذ کرد. سیستم کاهش خطر فاجعه عربستان را در این مطالعه موردی با اشاره واضح به شیوع کووید 19 بررسی کردیم. در مقابله با همه گیری کووید 19، مقامات بهداشت عربستان هنگامی که متوجه شدند همکاری نزدیک بین نهادی مختلف برای مقابله با بحران بهداشتی لازم است، اقدام به انجام اقداماتی در این زمینه کردند. بنابراین، ساختار مدیریت بحران به سرعت ایجاد شد. ماهیت سیستم مدیریت همه کاری، شیوه و میزان استفاده از آن نحوه موثر بودن مدیریت شیوع بیماری را مشخص می کند. انعطاف پذیری پتانسیل سازمان ها را با بهره وری بیشتر سازمان ها تحت برخی شرایط بهبود می بخشد. استراتژی های پیشگیری از همه گیری مانند نظارت، فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه نیازمند حمایت عمومی گسترده برای کارامدی است. تجربه کووید 19 در عربستان قویا نشان می دهد که استراتژی های کاهش خطر می تواند تنها هنگامی که برخی شرکاء و ذینفعان مانند وزارتخانه ها، جامعه مدتی مشارکت مناسبی دارند، موفقیت آمیز باشد. این مساله برای کنترل خطر فاجعه نیز مهم است. این که آیا همه این ابعاد می تواند به تحقیقات دیگر انتقال یابد، نیازمند بررسی است.

Discussion, conclusions and policy recommendations:
The COVID-19 is not only a health crisis but also socioeconomic and political crisis that will have serious repercussions in societies and people. Loss of jobs and incomes are main challenges facing governments. The immediate lesson from Saudi experience in fighting the pandemic is about the need to reiterate the operational responsiveness of the Risk Reduction Management system in dealing with crisis. Villarin and Basilio [54] argued that local government and political-administrative structure are on the front line forCOVID-19 preparedness. Bogati and Gautam [55] show that rapid recovery after COVID-19 crisis requires the capability of governments and local communities to mobilize diverse stakeholders and managing available financial and human resources. Today the world is much more interconnected than ever before, owing to globalization, international trade and cross-border migration. No nation is spared being directly or indirectly affected by catastrophes. Saudi Arabia is vulnerable to both natural and man-made disasters alongside its remarkable economic growth. In response, the Saudi Arabia government adopts an approach of integrated risk management, a concerted, coordinated effort based on a universal national response. We observed the disaster risk reduction system (DRRS) of Saudi Arabia in this case study, with clear references to the COVID-19 outbreak. In its combat against COVID-19 pandemic, The Saudi health authority was sufficiently responsive to take action when it realized that the flexible inter-institutional was suitable to facilitate close cooperation between various key government bodies to tackle the on-going health crisis. So, a crisis management structure was established quickly. The nature of a versatile management system, the way and extent it was used determine show effectively an outbreak was managed. Flexibility has actually improved the potential of organizations by making organizations more productive under some circumstances. Epidemic prevention strategies such as surveillance, social distancing and lockdown need broad public support for their efficacy. Saudi Arabia’s COVID-19 experience strongly indicates that risk reduction strategies can only be successful when a number of partners and stakeholders are involved such as ministries, civil society (associations) participate appropriately. This is also important for controlling risk of a disaster. Whether all these aspects can be transferred else-where in future research needs to be assessed.