دانلود ترجمه مقاله مدیریت منابع انسانی راهبردی و بهره وری در بخش دولتی

بخش دولتی چیست؟
قبل از بحث در رابطه با اهمیت و متمایز بودن مطالعه HRM استراتژیک و عملکرد در بخش دولتی، ابتدا نیازمند روشن سازی این مساله هستیم که چه چیزی بخش دولتی را تشکیل می دهد (پرای و راینی، 1988). ما توپولوژی کینز و لیسنیک (2017) را اتخاذ کردیم که بیان می کند مجموعه اول معیار ماهیت رسمی داشته و شامل مالکیت، بودجه و اختیارات است. در این روش، سازمان ها هنگامی که دولت مالک آن هاست، بودجه دولتی دریافت می کنند و هنگامی که مقامات سیاسی سهامداران اصلی آن هستند به عنوان سازمان دولتی دسته بندی می شود (راینی، 2009). این مجموعه معیارها برای برخی انواع سازمان های دولتی مناسب است (مانند دولت محلی و ملی)، اما برای همه سازمان ها مناسب نیست. به عنوان مثال، سازمان های بخش مراقبت بهداشتی در انگلیس به عنوان سازمان های دولتی دسته بندی می شوند، در حالی که در هلند این سازمان ها به لحاظ قانونی خصوصی بوده و خدمات دولتی ارائه می دهند. بنابراین، کینز و لیسنک این مجموعه معیارها مکمل با مفهوم ارزش دولتی می دانند (موور، 1995). در این روش، سازمان های خصوصی و غیر انتفاعی هنگامی که ارزش دولتی برای شهروندان خود ایجاد می کنند، به عنوان سازمان دولتی طبقه بندی می شوند. ما این تعریف گسترده را با استفاده از دو مجموعه معیارها به منظور تعیین آنچه بخش دولتی را تشکیل می دهند، دنبال می کنیم: معیار رسمی مبتنی بر مالکیت، بودجه بندی و مقامات، و معیار ارزش دولتی. مطابق با این رویکرد، این شماره ویژه شامل مقالاتی درباره بیمارستان ها، مراقبت از سالمندان، آموزش اولیه و حرفه ای و سازمان های بین المللی و بین دولتی (آمریکا) است.

What is the public sector?
Before we discuss the relevance and distinctiveness of studying strategic HRM and performance in a public sector context, we first need to clarify what constitutes the public sector (Perry & Rainey, 1988). We adopt Knies and Leisink’s (2017) typology which states that the first set of criteria are ‘formal’ in nature and include ownership, funding, and authority. In this way, organizations are categorized as public when they are government-owned, government-funded, and when political authorities are the primary stakeholders (Rainey, 2009). This set of criteria works well for some types of public organizations (e.g. local and national government), but not all. For example, healthcare organizations in the U.K. are classified as public, whereas in the Netherlands they are legally private providing a public service. Therefore, Knies and Leisink complement this set of criteria with the notion of public value (Moore, 1995). In this way, non-profit and private organizations would be classed as ‘public’ when they create public value for citizens. We follow this broad definition by using two sets of criteria to define what constitutes the public sector: formal criteria based on ownership, funding, and authority, and the creation of public value. In line with this approach, this special issue includes papers about hospitals, elderly care, primary and vocational education, and intergovernmental international organizations (United Nations).