دانلود ترجمه مقاله مطالعه ای بر امنیت سایبری در سازمان

امنیت سایبری، دانش و سرمایه فکری:
"دانش" به عنوان یک ساختار ، از چند طریق در امنیت سایبری و مفاهیم گسترده ریسک سازمانی نفوذ می کند. رابطه بین ریسک و دانش توسط نعیف (2005) برجسته شده است ، که بیان می کند توانایی سازمان در مدیریت مؤثر ریسک ریشه در توانایی آن در مدیریت دانش مربوطه دارد. در رابطه با امنیت سایبری ، تیسدیل (2015) نیاز به رویکردهای چند بعدی را تشریح می کند که چشم انداز فنی "نوعی" را در راستای یک جهت گیری سیستمی / پیچیده و یک زیرساخت مدیریت دانش، گسترش می دهد. شیدن و همکاران. (2011 ، ص 152) در زمینه امنیت اطلاعات (IS) ، اهمیت حسابداری برای ریسک های ناشی از "ترویج و توسعه دانش سازمانی" را نشان می دهند. جولیش (2013) رابطه بین محدودیت دانش و ناکارآمدی استراتژی امنیت سایبری را با شواهدی از اعتماد بیش از حد به برداشت های درونی ، فقدان زیرساخت های امنیتی ، حاکمیت نامساعد یا وابستگی به "دانش ایستا / عمومی" ،نشان می دهد. در یک حوزه گسترده تر ، کیانتو و همکاران. (2014) بیان می کنند که خلق ارزش سازمانی مبتنی بر سرمایه فکری ذاتاً توسط شیوه های مدیریت دانش تعدیل می شود. با توجه به اینکه مدیریت امنیت سایبری سازمانی قصد دارد هم از سرمایه های فکری و هم عملیاتی سازی آنها محافظت کند ، اثر تعدیل کننده برای فرآیند خلق ارزش از طریق ادغام با حوزه های مدیریت دانش دارد. مقالات فوق الذکر علاوه بر مفاهیم نسبتاً قدرتمند و مکمل ، دارای تنوع معرفت شناختی قابل توجهی هستند زیرا منعکس کننده مفاهیم زمینه ای فردی آنها هستند. این تنوع مانع از روشن شدن مفاهیم مشترک می شود ، هرچند که لزوماً از پژوهش های فردی نباشد. فقدان تفسیر متداول از دانش ، یکنواختی بینش و ابزارهای تجویزی که می توان از طریق یک رویکرد مبتنی بر پدیده و نه رویکرد مبتنی بر زمینه به دست آورد را محدود کرده است. اولی با تمرکز بر عملکرد رقابتی ، سرمایه فکری و خلق ارزش پایدار ، مطالعه امنیت سایبری سازمانی را به عنوان اثر متقابل فناوری ، افراد و فرایندها امکان پذیر می کند.

Cybersecurity, knowledge and intellectual capital:
“Knowledge” as a construct permeates the cybersecurity and the wider organisational risk narratives in a number of ways. The link between risk and knowledge has been highlighted by Neef (2005), who argues that an organisation’s ability to effectivelymanage risk is rooted in its ability to manage relevant knowledge. In relation to cybersecurity, Tisdale (2015) outlines the need for multi-dimensional approaches which expand the “typical” technical outlook, in favour of a systems/complexity orientation and a knowledge management foundation. Within an Information Security (IS) context, Shedden et al. (2011, p. 152) illustrate the importance of accounting for the risks towards “the cultivation and deployment of organisational knowledge”. Julisch (2013) describes a relationship between knowledge limitations and the ineffectiveness of a cybersecurity strategy as evidenced by an over-reliance on intuition, absent security foundations, inadequate governance, or a dependence on static/generic “knowledge” of the context. In a broader context, Kianto et al. (2014) argue that organisational value generation based on intellectual capital is inherently moderated by knowledge management practices. Given that organisational cybersecurity management aims to protect both intellectual assets and their operationalisation, it fulfils a moderating function for the value generation process, converging with the domain of knowledge management. Besides their relatively consistent, complementary message, these papers exhibit significant epistemological variability as they reflect the dominant themes of their individual disciplinary settings. This hinders the clarity of this shared narrative, though not necessarily of the individual papers. The absence of a common interpretation of knowledge limits the homogeneity of insight and prescriptive utility that can be achieved through a phenomenon-driven, rather than a discipline driven approach. The former enables studying organisational cybersecurity as an interplay of technology, people and processes, with a focus on competitive performance, intellectual capital and sustaining value creation.