دانلود ترجمه مقاله آیا حسابرسان برای کیفیت ممیزی کمتر، جایزه دریافت می کند؟

نتیجه گیری:
صنعت بیمه را به عنوان یک زمینه برای بررسی این که آیا شرکت های حسابرس بخاطر اجازه دادن به موکلان خود جهت اعمال فرصت طلبانه صلاحدید در گزارش دهی مالی پاداش داده یا مجازات می شوند یا نه. در ادامه نشریات قبلی (مانند Petroni and Beasley 1996; Beaver et al., 2003)، از آشکارسازی های بعدی بازنگری های سال به سال نسبت به ذخیره زیان مطالبات ارزیابی شده سال t برای شناسایی دقیق بیمه گرانی که درسال t ذخیره کمتری داشتند تا سود گزارش کنند استفاده می کنیم (این بیمه گران را دستکاری کننده می نامیم). دستکاری کننده در صورتی که به دقت زز خود را گزارش کرده باشند، یک زیان در سال t را گزارش می کنند. استانداردهای حسابرسی و SEC بیان می کند که اظهارهای غلطی که زیان را به سود تبدیل می کند یک عامل کیفی گزارش می کند که باید در تعیین این که یک اظهار غلط وجود دارد یا نه بررسی کنیم. بنابراین این نمونه ها به طور تقریبی مثال هایی از ممیزی کم کیفیت را نشان می دهند. در حالی که از نشریات قبلی می دانیم که حسابرسان تحت تاثیر منفی خطاهای فاش شده ممیزی هستند، نمی دانیم آیا آنها با پیامدهای ارائه ممیزی کم کیفیت در نبود خطاهای فاش شده ممیزی روبرو هستند یا نه. اگر حسابرسان بتوانند از پیامدهای خطاهای فاش شده ممیزی دوری کنند، ممکن است بخواهند به موکلان خود اجازه اعمال صلاحدید در گزارش دهی مالی بدهند، و موکلان می توانند به حسابرسان بابت مجوز این کار پاداش بدهند. به همین ترتیب ممکن است که حسابرسان توسط ناظران قانونی (مانند PCAOB) یا موکلانی که نمی خواهند با یک حسابرس که ممیزی کم کیفیت ارائه می کند کار کنند، مجازات شوند. با استفاده از نمونه¬ای از بیمه گران از سال 2000 تا 2014، درمی یابیم که دامنه نسبی دستکاری با مجوز یک دفتر حسابرسی در یک MSA-سال رابطه مثبتی با رشد متعاقب سهم بازار دفتر حسابرسی دارد که با تغییر در تعداد موکلان غیردستکاری کننده اندازه گیری می شود. در اندازه گیری گرایش به مجوز دادن به موکلان برای اعمال صلاحدید قابل توجه در گزارش دهی مالی در یک دوره سه ساله، استنباط های مشابهی پیدا کردیم. نتایج با موکلان کنونی مانده (ترک کرده) دفاتر حسابرسی که اجاز دستکاری می دهند (نمی دهند) به دست می آید. وقتی بیمه گران عمومی و خصوصی را وارد می کنیم و دستکاری را بر اساس نسبت های توان پرداخت بدهی (ratios) در بررسی صنعت بانکداری و بررسی سطح مقطعی از همه موکلان عمومی حسابرسی شده توسط یک دفتر حسابرسی در یک زمینه نظر تداوم کار می سنجیم، شواهد سازگاری از این پیدا کردیم که حسابرسان آسان گیر با افزایش در سهم بازار از موکلان غیردستکاری کننده روبرو می شود.

Conclusion:
We utilize the insurance industry as a setting to examine whether audit firms are rewarded or punished for allowing clients to opportunistically use financial reporting discretion. Following prior literature (e.g., Petroni and Beasley 1996; Beaver et al., 2003), we utilize subsequent disclosures of year-by-year revisions to year t's estimated claim loss reserve to identify, with precision, insurers that under-reserved in year t to report a profit in year t (we call these insurers “manipulators”). Manipulators would have reported a loss in year t if they had accurately reported their claim loss reserve. Auditing standards and the SEC state that misstatements that shift a loss to a profit represent a qualitative factor that should be considered when determining if a misstatement is material. Thus, these instances arguably represent instances of low-quality auditing. While we know from prior literature that auditors are negatively affected by publicized audit failures, we do not know whether auditors face consequences for providing low-quality auditing in the absence of publicized auditing failures. If auditors can avoid consequences from publicized audit failures, then they could be willing to allow clients significant financial reporting discretion, and clients could reward auditors for allowing such behavior. Alternatively, it is possible that auditors are punished for low-quality auditing by regulators (e.g., the PCAOB) or by clients who do not want to be associated with an auditor that provides low-quality auditing. Using a sample of public insurers from 2000 to 2014, we find that the relative extent of manipulation allowed by an audit office in an MSA-year is positively associated with subsequent audit office market share growth, measured by change in number of non-manipulating clients. We find similar inferences when measuring the propensity to allow clients significant financial reporting discretion over a three-year period. Results are driven by existing clients remaining with (leaving) audit offices that allow (do not allow) manipulation. We find consistent evidence of lenient auditors being associated with subsequent increases in non-manipulating client market share when including both public and private insurer clients, measuring manipulation based on solvency (IRIS) ratios, examining the banking industry, and examining a cross section of all public clients audited by an audit office within a going-concern-opinion setting.