دانلود ترجمه مقاله پایداری شکست های سیاسی: نقش دولت و خط مشی ها

مقدمه: پایداری شکستهای سیاست:
پایداری شکستهای سیاست، یک پدیده گسترده است که هنوز توجه کافی در علوم سیاست بدان صورت نگرفته است. چنین پایداری را میتوان در نوع مشابه شکستهای سیاستی دید که در بین تمام دوره های زمانی، بخشهای سیاست و کشورها، با وجود دسترسی فرصتهای بسیار برای یادگیری سیاست و با وجود پیامدهای بسیار زیانبخش چنین شکستهایی برای طول عمر دولت و حرفه های اجرایی، تکرار میشود (موران، 2001). تشخیص شرایط، دشوار نیست، برای نمونه، در جاییکه یک شکست سیاست یا رسوایی مرتبط به یک مدیریت اجرایی، توسط رقبا در بردن انتخابات تنها برای متصدیان جدیدی بکار میرود که خود را قربانی در حال سقوط با نوع مشابه شکست سیاست با پیامدهای انتخاباتی چند سال بعد، می یابند (اسکالتز، 2007). چرا این اتفاق روی میدهد و چرا توان بالقوه برای یادگیری درسهای موفقیت و شکست سیاست، اغلب عملا محقق نمیشود (بنت و هولت، 1992؛ هولت، 2012)، اینها سوالات مهمی هستند که چیزهای زیادی را راجع به فرایند سیاست گذاری و پویایی کلی آشکار میکنند (هندمور و مک کانل، 2013). همانطور که در زیر بحث شده است، بسیاری از ادبیات موجود در زمینه شکستهای سیاست، بر مفهوم سازی این موضوع و تفکیک بین انواع مختلف شکستها، تمرکز نموده اند، تا چندی پیش، توجه کمتری به ارزیابی اصولی عواملی صورت گرفته است که به شکستهای بازگشت کننده یا پایدار منجر میشود (مک کانل، 2010الف). بسیاری از مطالعات، برای نمونه، بر ملاحظات تخصصی همانند محدودیتهای منبع یا مسائل در سطح انفرادی – همانند رهبری ضعیف – به عنوان عواملی تاکید نموده اند که در شکست سیاست، دخیل بوده اند (بوونز و تِ هارت، 1996). اما چنین عواملی، همیشه ویژه هستند و مسائل اجتماعی، سیاسی و سایر مسائل مداومی را میپوشانند که ممکن است سبب شکستهای مکرر در طول زمان شوند.

Introduction: The persistence of policy failures:
The persistence of policy failures is a widespread phenomenon, which has not yet been paid sufficient attention in the policy sciences. Such persistence can be observed in the same type of policy failures being repeated across time periods, policy sectors and countries, despite the availability of many opportunities for policy learning and despite the very detrimental consequences of such failures to government longevity and political and administrative careers (Moran, 2001). It is not hard to identify circumstances, for example, where a policy failure or scandal linked to one administration is exploited by its opponents in winning election only for the new incumbents to find themselves falling prey to the same type of policy failure with the same electoral consequences several years later (Schultz, 2007). Why this happens and why the potential for learning the lessons of policy success and failure is often not realized in practice (Bennett and Howlett, 1992; Howlett, 2012) are significant questions, which reveal a great deal about overall policymaking process and dynamics (Hindmoor and McConnell, 2013). As is discussed below, much of the existing literature on policy failures has focused on conceptualizing the topic and differentiating between different types of failures, with less attention paid until recently to systematically examining the factors which lead to recurrent or persistent failures (McConnell, 2010a). Many studies, for example, have emphasized technical considerations, such as resource limitations or issues at the individual level – such as poor leadership – as factors which have contributed to policy failure (Bovens and ‘t Hart, 1996). But such factors are always idiosyncratic and mask ongoing social, political and other such problems which can cause repeated failures over time.