دانلود ترجمه مقاله بررسی مقالات در زمینه مدیریت منابع انسانی پایدار

مقدمه:
فرآیند مدیریت در محیط کسب‌وکار برای مدت طولانی در دستیابی به اهداف کوتاه‌مدت مالی متمرکز بوده و اهداف بلند مدت مرتبط با مسائل انسانی را نادیده می‌گیرد. از سوی دیگر, آگاهی عمومی نسبت به مشکلات اقتصادی و اجتماعی که می‌تواند از سناریوی تجاری پدیدار شود, بیشتر به سازمان‌ها کمک کرده‌است تا تعهد خود را به پایداری نشان دهند. علاوه بر این, توسعه پایدار در جامعه بدون تایید پایداری موجود در دنیای کسب‌وکار امکان پذیر نیست. یک نگرانی در حال ظهور در بخش آکادمیک برای مطالعاتی توجهات را به خود جلب کرده است که بر روی پایداری و توسعه پایدار تمرکز دارند (Linnenluecke و Griffiths، ۲۰۱۰). اگرچه تعداد تحقیقات در سال‌های اخیر افزایش‌یافته است (Roca و Searcy، ۲۰۱۲)، هنوز هم در شرایط مفهومی تناقض‌هایی وجود دارد (Glavic و Lukman، ۲۰۰۷؛ Presley، ۲۰۰۸)، موضوع پایداری خود را به عنوان بخشی از موضوعات علمی مختلف تثبیت می‌کند. علاوه بر این، این عبارت در نهایت تنها به عنوان یک عبارت نظری و با ابزار سیاسی و یا یک "مد" اعمال می‌شود، حقایقی که از معنای واقعی پایداری برگرفته شده‌اند (Leal Filho، ۲۰۰۰). همزمان، برای سه دهه گذشته، منابع انسانی برای استراتژی‌های کسب‌وکار خود (Jackson و همکاران، ۲۰۱۴؛ Kramar، ۲۰۱۴) و برای اهرم عملکرد سازمانی شان، از طریق رویکردهای به هزینه و درآمد و ارزش‌گذاری در منافع اقتصادی سهامداران و صاحبان برجسته و حائز اهمیت شده‌اند (Huselid و همکاران، ۱۹۹۷؛ Jackson و Seo، ۲۰۱۰). با این حال, ارزش‌گذاری تعادلی در میان دیدگاه انسجام محیطی, رفاه اقتصادی و برابری اجتماعی (Hahn و Figge,2011; Aust و همکاران،,2015),) که از الگوی خط پایین سه‌گانه نشات می‌گیرد (Elkington, 1987), منجر به ظهور یک پارادایم جدید می‌شود: مدیریت پایدار منابع انسانی (Boudreau و Ramstad, 2005؛ Ehnert و همکاران، 2017). این رویکرد نتایج کسب‌وکار گسترده‌تر شامل جنبه‌های انسانی و اجتماعی در فرآیند مدیریت را تایید می‌کند. این یک مفهوم مستخرج از رویکرد راهبردی نیست; با این حال، می‌تواند یک رویکرد مکمل باشد.

Introduction:
The management process in the business environment has been concentrated for a long time in the achievement of short term financial goals, ignoring broader long-term objectives linked to human issues (Maley, 2014). On the other hand, the popular awareness in relation to the economical environmental and social problems that can emerge from the business scenario contributed more for organizations to show their commitment to sustainability (Ehnert et al., 2016). Moreover, the sustainable development in society is not possible without the sustainability assertion being present in the business world (Schaltegger et al., 2012; Zink, 2014; Wagner, 2015). It is noticed that there is an emerging concern in the academic sector for studies which focus on sustainability and the sustainable development (Linnenluecke and Griffiths, 2010). Although the number of researches has increased in recent years (Roca and Searcy, 2012), there are still divergencies on conceptual terms (Glavič and Lukman, 2007; Presley et al., 2007; Lozano, 2008), once sustainability presents itself as part of various scientific subjects. Furthermore, the term eventually is applied only as a theoretical expression and with political means or as a “fad”, facts that detract from the real meaning of sustainability (Leal Filho, 2000). Concurrently, for the last three decades, human resources have stood out for their business strategies importance (Jackson et al., 2014; Kramar, 2014) and for their organizational performance leverage, through approaches on cost and revenue and the valuation in the economic interests of the shareholders and owners (Huselid et al., 1997; Jackson and Seo, 2010). However, the balance valuation among the perspective of environmental integrity, economic prosperity and social equality (Hahn and Figge, 2011; Aust et al., 2015), originating the triple bottom line model (Elkington, 1987), leading to emerge from a new paradigm: the human resource sustainable management (Boudreau and Ramstad, 2005; Ehnert et al., 2016). This approach acknowledges broader business results, including human and social aspects in management process (Mariappanadar, 2003; Ehnert, 2009b; Freitas et al., 2011). It is not a conception excluding the strategic approach; however, it is a complementary approach (Kramar, 2014).