دانلود ترجمه مقاله مفهوم سازی ارزیابی زیست محیطی راهبردی

مقدمه:
در حال حاضر، ارزیابی محیطی استراتژیک (SEA) (Fundingsland Tetlow and Hanusch, 2012)، عضوی آشنا از خانواده ارزیابی تاثیر است. مفهوم شناسی، تحت فلسفه ی ارزیابی تاثیرات زیست محیطی (EIA) به عنوان یک فرایند ارزیابی مناسب برای سیاست ها، برنامه ها، طرح ها(PPP) (Wood and Djeddour, 1989) شناخته شده است، در حال حاضر SEA به عنوان ابزاری که می تواند به شکل گیری فرمولاسیون و اجرای ابتکارات استراتژیک کمک کند و حتی نقش سیاسی را در تصمیم گیری ایفا کند، شناخته شده است (Partidário, 2015; Jiliberto, 2011; Bina, 2007). پژوهش های علمی و تفکر در مورد ماهیت و قلمرو SEA به طور قابل توجهی طی 25 سال گذشته تکامل یافته است (Partidário, 2015; Bina, 2007; Noble, 2000; Bailey and Renton, 1997; Lee and Walsh, 1992). برای مثال، Fischer and Onyango (2012)، مروری جامعی از پروژه های تحقیقاتی و نشریات مرتبط با SEA را به انجام رساندند، و حدود 500 مقاله نوشته شده به زبان انگلیسی در مجلات مرتبط با این موضوع را گزارش کردند. نتیجه ی این کار، توسعه روش های متعدد SEA و طیف وسیعی از کاربردهای آن (Sizo et al., 2016; Gunn and Noble, 2009; Dalkmann et al., 2004; Noble and Storey, 2001; Thérivel and Partidário, 1996) ، همراه با تفسیر بنیادی تر از نقش استراتژیک SEA فراتر از ارزیابی PPP یا ارزیابی اثرات آن بوده است (Partidário, 2015; Pang et al., 2014; White and Noble, 2013; Jiliberto, 2011; Slootweg and Jones, 2011).
درک اینکه SEA میتواند نقشها و منافع چندگانه در زمینه تصمیمات مختلف داشته باشد، منجر به طیف وسیعی از تنوع در درک و انتظارات از SEA شده است (Noble et al., 2013; Partidário, 2012; Bina, 2007). یک توافق کلی وجود دارد و آن این است که SEA به نحوی متفاوت از EIA مبتنی بر پروژه است؛ با این حال "ملاحظات مربوط به آنچه SEA ارائه می دهد و چگونگی انجام آن، هنوز به دور از یک مرحله متمرکز است" (Vicente and Partidário, 2006: 697). Noble (2000) مدعیست که محققان و متخصصان در این زمینه هنوز موفق به تشریح این مسئله که چرا ارزیابی های خاص، استراتژیک می باشند و همچنین تفاوت آنها از ارزیابی های غیراستراتیک، نشدند. علیرغم رشد بین المللی SEA و مقالات علمی متعدد که به مفهوم و عمل SEA پرداخته اند، درک SEA هنوز در حد قابل ملاحظه ای نیست. برای مثال، Bina (2007: (586، اظعان داشت: " به نظر می رسد محققان و متخصصان، مسائل اساسی را به دو دسته ی مفهوم و رویکرد SEA تقسیم می کنند؛ درحالیکه Noble و همکارانش (2013)، تنوع درک از آنچه SEA است، و انتظارات در مورد آنچه که می تواند و باید تحقق یابد، را به عنوان موانع عمده ای برای پیشرفت SEA شناسایی نموده اند.

Introduction:
Now in place in some 60 countries (Fundingsland Tetlow and Hanusch, 2012), strategic environmental assessment (SEA) is a familiar member of the impact assessment family. Conceptualized under the philosophy of environmental impact assessment (EIA) as an assessment process appropriate for policies, plans and programs (PPPs) (Wood and Djeddour, 1989), SEA is now viewed as an instrument that can also help shape the formulation and implementation of strategic initiatives, and even play a political role in decision making (Partidário, 2015; Jiliberto, 2011; Bina, 2007). Scholarly research and thinking about the nature and scope of SEA have evolved significantly over the past 25 years (Partidário, 2015; Bina, 2007; Noble, 2000; Bailey and Renton, 1997; Lee and Walsh, 1992). Fischer and Onyango (2012), for example, a comprehensive overview of SEA related research projects and publications, reporting some 500 English language publications in referred journals on the subject. The result has been the development of multiple SEA methodologies and a range of applications (Sizo et al., 2016; Gunn and Noble, 2009; Dalkmann et al., 2004; Noble and Storey, 2001; Thérivel and Partidário, 1996), along with more substantive interpretations of the strategic role of SEA beyond that of appraising PPPs or assessing their impacts (Partidário, 2015; Pang et al., 2014; White and Noble, 2013; Jiliberto, 2011; Slootweg and Jones, 2011).
The realization that SEA can have multiple roles and benefits in different decision contexts has also led to diversity in understandings and expectations about SEA (Noble et al., 2013; Partidário, 2012; Bina, 2007). There is a general consensus that SEA is somehow different than project-based EIA; however “considerations as to what SEA really is, what it delivers and how it should perform are still far from a consolidated stage” (Vicente and Partidário, 2006: 697). Noble (2000) argued that scholars and practitioners have failed to explain why certain assessments are strategic and how they differ from those that are nonstrategic. We suggest that notwithstanding the international growth of SEA, and numerous scholarly papers addressing SEA concept and practice, understandings of SEA still vary considerably. Bina (2007: 586), for example, observes that “scholars and practitioners appear divided on such fundamental matters as the concept of and approach to SEA”; whilst Noble et al. (2013) identify the diversity of understandings of what SEA is, and expectations about what it can and should deliver, as major barriers to its advancement.