دانلود ترجمه مقاله تاثیر به کارگیری شیوه های اجباری در بهبود مسئولیت اجتماعی شرکت

نتایج و بحث و بررسی:
این پژوهش در مورد چگونگی CSR در اندونزی بوده که ارائه مقادیری برای هریک از آیتم های سوال داشته است، سپس کل میانگین نمرات به عنوان ارزش شاخص در نظر گرفته شد. در نهایت پژوهش مشخص می کند که چگونه CSR از طریق چهار شاخص ارائه شده بررسی می شود. قضاوت براساس سیستم درجه بندی بوده است. اتخاذ مدل کانجی و چوپرا نشان دهنده مقدار SUR پایین بوده است. در غیراینصورت شاخص بالا SUR بالا می باشد. به عنوان مثال،ارزش شاخص زیر 25% نشان دهنده CSR پایین بوده است. در حالی که ارزش شاخص 50%نشان دهنده CSR متوسط و ارزش شاخص 70%نشان دهنده سطح بالایی از CSR است. مقدار شاخص بالاتر از 75% نشان دهنده سطح بالاتر ی از CSR است. پژوهش نشان می دهد که نتایج کلی برای CSR، 7.04 بوده است. این نشان می دهد که سطح بسیار بالایی از CSR وجود دارد. همچنین جدول 1 شاخص کلی هردسته از شاخص ها را نشان می دهد. و شاخص کلی برای پاسخگویی اجتماعی و سرمایه گذاری اجتماعی 76.63 بوده است که بالاترین شاخص در میان دسته های شاخص بوده است. حاکمیت شرکتی و مسئولیت اقتصادی کمترین ارزش شاخص را مقدار 73.06 داشته است. این را می توان برای شرکت های اندونزی با CSR به دست آورد. برای رفاه اجتماعی با رویکرد اجباری خلاصه نمود. این بیانیه برای هر شرکت باید مسئولیت مربوط به مشارکت مثبت را برای افزایش رفاه اجتماعی داشته باشد و نباید مفید برای یک شرکت در سطح پایین باشد، بلکه برای کارکنان آن، سهامداران، محیط زیست و جامعه باشد. به نظر می رسد که شخصیت های فرهنگی اجرای SURرا تحت تاثیر قرار می دهد که توسط مورو در سال 2014 اظهار شد: می توان گفت SURنماینده حاکمیت محلی بوده که مانند کمک داوطلبانه دیگران می باشد و شکل از تعهد را نشان نمی دهد. این تحقیق همچنین نشان می دهد که CSR علاقه به ذینفعان به جای اجزای اقتصادی داشته اند. بنابراین نتایج کار تورکر را تقویت می کند. CSR در اندونزی نشان دهنده نیاز مصرف کنندگان به ارائه اطلاعات درست و دقیق در مورد محصولات می باشد. اقدام به مصرف کننده و حقوق آن فراتر از الزامات قانونی بوده و تمرکز بر مصرف اخلاقی یعنی بالا بردن نگراتی مصرف کننده در محیط زیست و مسایل اخلاقی می باشد،با این حال، تحقیقات به صورت متمرکز به ارزیابی رابطه معنی دار بین CSR و عملکرد مالی نیز پرداخته است.

Results and discussion:
This research examines on how CSR works in Indonesia by presenting mean scores of each question item. Then, total of mean scores will be an index value. Finally, the research determined how CSR works through total of index values of four indexes. The judgments were based on the grading system. Adopting Kanji & Chopra’s work (2010), the low index value indicate the low CSR, otherwise the high index value indicate the high CSR. For example, index value below 25% provides a good indication for low CSR, while index value 50% indicates medium CSR and index value 75% indicates a high level of CSR. Index value above 75% indicates an extremely high level of CSR. The research reveals that the overall result for CSR is 75.04% (Table 1). It indicates an extremely high level of CSR. Table 1 also reveals the overall index of each index category. The overall index of social accountability and social investment is 76.63% which is the highest index among all index categories. Corporate governance and economic responsibility have the lowest index value, 73.66%. It can be found that Indonesia companies conducted CSR for gaining social welfare in the mandatory approach. It corresponds to a statement that every company should take a responsibility to contribute positively by participating to increase social welfare (Bhattacharya et al., 2009) and should be beneficial not only for a corporation’s bottom line but also for its employees, stakeholders, environment and society at large (Kanji & Chopra, 2010). It seems that cultural characters affects CSR implementation, as it is stated by Morrow (2014); Muthuri & Gilbert (2011); Prajarto, (2012); Wong (2009). It can be said that CSR is representative of local wisdom, i.e. voluntary help others, not only a form of obligation. The result of index is higher than previous research, such as Kanji & Chopra (2010) and Awan, et al (2012). The research also reveals that CSR addresses on stakeholders interest rather than the economic component, therefore the result reinforces Turker’s work of CSR (2009). It also reinforces Khan, Al-Maimani and Al- Yafi’s (2013) statement that CSR is not only pure philanthropy but also part of planned business activities, such as a system for preventing corruption, financial irresponsibility and underhand dealings. CSR in Indonesia also represents the consumers’ needs to provide properly and accurately information about its products to its customers; respecting consumer rights beyond the legal requirements; focusing on Ethical consumerism, namely to raise consumers’ concern on environment and ethical issues. On the other hands, it differs from L’ Etang’s (1994) work that CSR in British was conducted as reaction for stakeholders’ claims rather than social responsibility. It also differs from Muthuri and Gilbert’s (2011) study showing that CSR in Kenya was aimed more philanthropy. However, the research did not focus on evaluating the significant relationship between CSR and financial performance, although Saxena and Kohli’s (2012) work proved that CSR activities in India had little relation with the actual business operations.