دانلود ترجمه مقاله زیرساخت سبز شهری با دیدگاه برنامه ریزی شهری

نتیجه گیری:
در سالهای اخیر، با توجه به اهمیت فزاینده گسترش محیط‌های شهری مقاوم و سالم، یکی از موانع اصلی در زمینه سرمایه‌گذاری زیرساخت‌های سبز، عدم شناخت ارزش افزوده‌ای است که از اینگونه سرمایه‌گذاری‌ ها ناشی می شود. با توجه به اینکه مقامات محلی از لحاظ منابع با محدودهایی مواجه هستند، تعهد به فرآیندهای ارزش گذاری با در نظر گرفتن زمان و هزینه در مقیاس پروژه چندان امکان پذیر نمی باشد. برای رفع این مسائل، ابزارهای ارزشیابی ظهور کرده اند تا ابزاری را برای انجام اقدامات ارزش گذاری در اختیار توسعه دهندگان قرار دهند. با این حال، بررسی های صورت گرفته حاکی از آن است که امروزه از ابزارهایی که منجر به استقرار کند زیرساخت‌های سبز شهری شود، استفاده نمی شود. در نتیجه، مقامات محلی هیچ انگیزه ای نداشته، از انجام اینگونه سرمایه‌گذاری‌ دلسرد شده و در عوض بر یارانه‌ها متکی می شوند. هدف از مطالعه حاضر بررسی این موضوع است که کدام یک از ابزارهای ارزش گذاری جهت ارزش گذاری سرمایه گذاری های زیرساخت سبز شهری و همچنین شناسایی کاستی ها و محدودیت های این ابزارها برای مقامات محلی در دسترس هستند. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که، در حالی که برخی از ابزارهای ارزش‌گذاری بر مبنای یک پایه علمی قوی قرار دارند، اکثر این ابزارها بیشتر نگران سادگی می باشند. از اینرو در حال حاضر ، ابزارها صرفا برای استفاده در مراحل اولیه توسعه پروژه مناسب هستند تا حسی از خدمات اکوسیستمی که از پروژه تولید می‌شوند را به دست آورند. در حالت مطلوب، ابزارها اولین گام بوده و در پی آن ارزیابی عمیق و صریح از مهم‌ترین خدمات اکوسیستمی انجام می گیرد. در آینده، توسعه ابزارهایی که از ابرداده ها استفاده می‌کنند، ممکن است به رفع این نیاز کمک کند. با این وجود، همچنان نیاز به تحقیقات بیشتر در زمینه کاستی های داده های فعلی در اکوسیستم های شهری، زیرساخت های سبز شهری و اثرات اکولوژیکی/اجتماعی-اقتصادی آنها وجود دارد. همچنین موضوع مهمتری که در این خصوص وجود دارد این است که، هدف از بازنگری های صورت گرفته تلاش برای تضعیف اهمیت بیولوژیکی و اکولوژیکی طبیعت از طریق تقلیل آن به ارزش‌های پولی نمی باشد. همچنین با توجه به اینکه هدف، پشتیبانی از موارد تجاری معتبر برای زیرساخت‌های سبز شهری است که می‌توانند در یک زمینه رقابتی فضای شهری با زیرساخت‌های خاکستری رقابت کنند، ارزش‌های پولی ابزاری غیر قابل اجتناب برای جریان‌سازی اینگونه سرمایه‌گذاری‌هایی محسوب می شوند. همچنین توجه به این اعداد و تأیید آنها در عملکردها و فرآیندهای اکولوژیکی، بایستی هدف اصلی ارزیابی های عمیق محسوب شود. یافته های بدست آمده حاکی از آن است که معمولا تهدیدات شهرنشینی بیشتر از آنچه به کمیت توجه داشته باشند، کیفیت مطلوب را مورد توجه قرار می دهند. از اینرو لازم به ذکر است که برای بهره مندی از راه حل های بهینه محلی، ابزارها بایستی در مقیاس پروژه تا مقیاس چشم انداز و در محیط های جغرافیایی و اجتماعی-اقتصادی مختلف به نحو موثری قابل اجرا باشند. از اینرو توصیه می شود که ابزارهای GI آتی مبتنی بر GIS و منبع باز باشند تا مقامات محلی بتوانند داده های GIS مناسب خود را وارد کرده و در صورت لزوم روش ها را با یکدیگر تطبیق دهند. همچنین با هدف ایجاد پرونده تجاری برای GI، ابزارهای آتی بایستی توجه بیشتری به ارزیابی طول عمر ساختارهای UGI، جنبه هزینه و شاخص های عملکرد اقتصادی معطوف کنند. همچنین برای واقعیت بخشی بیشتر به ابزارها، بایستی یک تحلیل کمی در زمینه ریسک انجام گیرد. لازم به ذکر است که برای ایجاد مبنایی برای مقامات محلی در زمینه موارد تجاری که رفتار برابر با «زیرساخت خاکستری» را واقعیت می بخشند، موارد فوق به عنوان حداقل الزامات به شمار می آیند. در حالت مطلوب، ابزارها حتی می‌توانند بین ذینفعان خدمات اکوسیستمی که از طریق سبز شهری ایجاد می‌شوند تمایزی را ایجاد کنند که می‌تواند به معنای گام بعدی به سمت تأمین مالی پایدار اینگونه پروژه‌ها محسوب شود. در نهایت، یکی دیگر از نتایج مهم این بررسی، روابط جایگزینی است که توسط مجموعه ابزارهای ارزش گذاری ایجاد می شود. با توجه به اینکه معیارهای ارزیابی غالبا با یکدیگر در ارتباط هستند، ابزارهای ارزشیابی بایستی تعادل هایی (نظیر سادگی - صحت علمی) را بیابند. به عقیده ما و توسعه دهندگان کیت ابزار، دستیابی به این هدف مستلزم آن است که توسعه دهندگان کیت ابزار ارزش گذاری برای طراحی چنین ابزارهایی از رویکردهای مشارکتی استفاده کنند. همچنین از طریق مشاوره با مقامات محلی و شناسایی موانع و الزامات خاص، دانشمندان می‌توانند چارچوب‌هایی را با ویژگی هایی نظیر قابلیت استفاده آسان و اجراپذیری طراحی کرده و از اینرو به مناظر شهری جذاب، سالم و مقاوم در برابر آب و هوا کمک کنند. با توجه به مواردی که در مطالعه حاضر مطرح شد، تحقیقات بیشتر بایستی با هدف رفع موانع و کاستی هایی باشد که در این پژوهش به آنها اشاره شده است. همچنین با توجه به الزامات و بینش‌های خاص و کاستی‌های ابزارهای واقعی ارزش‌گذاری، روش‌های ارزش‌گذاری پیشرفته بایستی بر طبق پایه علمی کامل مدون شوند. در نهایت با مطالعه ارزش کل اقتصادی و ذینفعان آن، بایستی روش های مالی مناسبی ارائه شود. همچنین با نظر به اینکه ابزارهای ارزشیابی به طور پیوسته در حال گسترش هستند، می توان نتیجه گرفت که بینش‌های مشترک (مقامات دانشگاهی و محلی) فرصتی را برای اعتبارسنجی، به‌روزرسانی مناسب کیت ‌ابزارهای فعلی و سایر ابزارها با هدف دستیابی به جدیدترین نتایج در این زمینه ارائه می دهند.

Conclusion:
In the rising urgency of building resilient and healthy urban environments, one of the main obstructions in making green infrastructure investments, is the lack of acknowledgement of the added value such investments generate. Since local authorities are restricted in resources, committing to time and money intensive valuation processes is not feasible on a project-scale. In an attempt to overcome this problem, valuation toolkits have emerged to provide the instruments for developers to conduct such valuation exercises. Nevertheless, it is noticed that such toolkits are not employed today, resulting in slow installment of urban green infrastructure. In consequence, local authorities have no sense of value and are thus discouraged to make such investments and instead rely on subsidies. This literature review has the objective to explore which valuation toolkits are available for local authorities at the moment to value urban green infrastructure investments, as well as identify the shortcomings and limitations of these tools. We can conclude that while some valuation toolkits operate from a strong scientific base, most of these toolkits are more concerned about simplicity. Because of this, tools are currently only fit for use in the early project development stages to get a sense of the ecosystem services that would be generated from the project. Ideally, the tools are the first step, followed by an in-depth and spatially explicit assessment of the most important ecosystem services. In the future, the development of toolkits that make use of big data could possibly contribute to overcome this requirement. However, this also implies the need for further research into current data gaps on urban ecosystems, urban green infrastructure and their ecological/socio-economic impacts. Importantly, it must be stressed that this review does not attempt to undermine the biological and ecological importance of nature by reducing it to monetary values. Since it is objectified to support credible business cases for urban green infrastructure that can compete with grey infrastructure in a competitive context of urban space, monetary values are an inevitable instrument towards mainstreaming such investments. Having these numbers, endorsed by qualitative input on the ecological functions and processes, must be the main objective for profound assessments. The threats of urbanization often push back the quantity of urban green, hence the need for optimal quality. To benefit from locally optimal solutions, tools should be applicable at project-scale to landscape-scale and in different geographic and socio-economic environments. Because of this, we advise future GI tools to be GIS-based and open-source, so that local authorities can input their proper GIS-data and adapt methods if necessary. With the objective of building the business case for GI, future tools should pay additional attention to lifespan assessments of UGI structures, the cost-side and indicators of economic performance. To make the tools more realistic, a quantitative risk analysis should be included. In order to provide local authorities with the basis for business cases that objectify equal treatment with ‘grey infrastructure’, these are the minimum requirements. Ideally, tools would even be able to distinguish between the beneficiaries of the ecosystem services that are generated through urban green, which could mean a next step towards sustainable financing of such projects. Finally, another critical outcome of this review is the tradeoffs that are to make by valuation toolkits. Since the evaluative criteria are often correlated, valuation toolkits have to find balances (eg. simplicity – scientific soundness). In our opinion – and relevant for toolkit developers - this requires valuation toolkit developers to utilize participative approaches to design such instruments. In consulting local authorities and identifying their specific hurdles and requirements, scientists can compose frameworks that are tailor-made and readily useable to be put into practice and contribute to the attractive, healthy and climate resilient urban landscapes of tomorrow. Further research should aim at filling the gaps that are demonstrated in this literature review. By acknowledging the specific requirements and insights and the shortcomings of actual valuation toolkits, it should be objectified to compile advanced valuation methods with a thorough scientific base. Eventually, studying the total economic value and its beneficiaries, appropriate finance methods should be introduced. Since it is observed that valuation toolkits are in constant development, we are convinced that the insights from jointly (academic and local authorities) delivering these cases will provide the opportunity for current toolkits to be validated, appropriately updated, as well as for toolkits that are under development to add significantly to the actual state-of-the-art.