دانلود ترجمه مقاله دیدگاه دپارتمان های گردشگری شهرداری و ادارات فرهنگی در زمینه توسعه توریسم شهری

2.1. فرهنگ به عنوان یکی از ویژگی های گردشگری شهری مفهوم گردشگری فرهنگی برای اولین بار در اواخر دهه 1970 به صورت آکادمیک مطرح شد، زمانی که محققان بازار ویژه ای از گردشگران را شناسایی کردند که ترجیح می دادند محیط های فرهنگی را به جای بازدید از مکان های گردشگری انبوه تجربه کنند. ادبیات اولیه بازدید از جاذبه های تاریخی فیزیکی را به عنوان عمل اولیه گردشگری فرهنگی در نظر می گرفت. از آن زمان، مطالعات بیشتری نشان داده است که دارایی‌های فرهنگی ناملموس، مانند رویدادها و جشنواره‌ها، نیز جاذبه‌هایی هستند که گردشگری فرهنگی ایجاد می‌کنند. قبل از اوایل دهه 2010، تعاریف دانشگاهی از گردشگری فرهنگی بر اساس انواع فعالیت های گردشگری بود. با این حال دوکراس و مک کرچر، 2015 تعریف خود را بر اساس حرفه برنامه ریزان گردشگری ارائه کردند: گردشگری فرهنگی شکلی از گردشگری است که دارایی های فرهنگی یک مقصد را به جاذبه های گردشگری تبدیل می کند. شهر فضایی مملو از فرهنگ است که مردم در طول زندگی روزمره خود در آن گرد هم می آیند. بنابراین، یک شهر می تواند دارایی های فرهنگی ملموس و ناملموس متنوعی را برای برنامه ریزان گردشگری تولید و حفظ کند تا به جاذبه های گردشگری تبدیل شود. در واقع، یانسن وربکه و لیوویس (1999) پیشنهاد کردند که شهرها بسترهای مناسبی برای سرمایه های فرهنگی برای تبدیل شدن به منابع گردشگری هستند. برای مثال، شهری که دارای چندین دارایی فرهنگی است، توسط گردشگران به عنوان مقصدی در نظر گرفته می‌شود که در آن می‌توانند تجربیات مختلفی را با زمان کمتری سفر به دست آورند. علاوه بر این، شهرها دارای زیرساخت های اساسی مانند سیستم های حمل و نقل، تأسیسات بهداشتی و حتی آژانس های مسافرتی برای حمایت از دسترسی گردشگران به دارایی های فرهنگی هستند. علاوه بر این، به غیر از دارایی‌های فرهنگی، یک شهر می‌تواند گزینه‌های گردشگری دیگری مانند خرید، مهمان‌نوازی و غذا را برای پاسخگویی به خواسته‌های چند بعدی گردشگران ارائه دهد. در سال 1986، یانسن-وربکه استدلال کرد که دارایی‌های فرهنگی یک شهر، مانند موزه‌ها، گالری‌ها، تئاترها، کنسرت‌ها، جشنواره‌ها، خیابان‌های تاریخی، بناهای تاریخی، بناهای مذهبی، میراث و حتی زبان‌های محلی، عناصر اولیه‌ای هستند که گردشگری شهری را تشکیل می‌دهند. مطالعات بعدی همچنین تأکید کرده است که چون نمی‌توان آنها را تکرار کرد، سرمایه‌های فرهنگی کلید افزایش رقابت‌پذیری شهر در بازار گردشگری هستند. به طور کلی، گردشگری فرهنگی نیروی محرکه گردشگری شهری معاصر است. در واقع، مطالعات دانشگاهی در مورد موضوع گردشگری فرهنگی به تدریج تمرکز تجربی را از جاذبه های گردشگری فرهنگی به شهرها تغییر داده است.

Culture as a feature of urban tourism:
The concept of cultural tourism was first introduced academically in the late 1970s, when researchers identified a niche market of tourists who preferred to experience cultural environments than to visit mass tourism locations (Smith, 1977; Tighe, 1986). Early literature regarded visiting physical historical attractions as the primary practice of cultural tourism. Since then, more studies have determined that intangible cultural assets, such as events and festivals, are also attractions that generate cultural tourism (Richards, 2001). Before the early 2010s, academic definitions of cultural tourism were based on types of tourism activities (Istoc, 2012). Yet du Cros & McKercher, 2015 proposed their definition based on the profession of tourism planners: cultural tourism is a form of tourism that transforms the cultural assets of a destination into tourist attractions. A city is a space, suffused with culture, in which people gather during their everyday lives. Thus, a city can produce and conserve a variety of tangible and intangible cultural assets for tourism planners to transform into tourist attractions (McManus & Carruthers, 2014). Indeed, Jansen-Verbeke and Lievois (1999) suggested that cities are suitable platforms for cultural assets to become tourism resources. For example, a city that boasts several cultural assets is regarded by tourists as a destination at which they can gain a variety of experiences with less traveling time. Furthermore, cities possess the basic infrastructure, such as transportation systems, sanitation facilities, and even travel agencies, to support tourist access to cultural assets. Moreover, apart from its cultural assets, a city can offer other tourism options, such as shopping, hospitality, and food, to meet the multidimensional demands of tourists. In 1986, Jansen-Verbeke argued that the cultural assets of a city, such as its museums, galleries, theaters, concerts, festivals, historical streets, monuments, religious buildings, heritage, and even local languages, are the primary elements that comprise urban tourism. Subsequent studies (e.g. Law, 2002; Ozus, Turk, & Dokmeci, 2011) have also emphasized that because they cannot be replicated, cultural assets are the key to increasing a city's competitiveness in the tourism market. Overall, cultural tourism is the driving force of contemporary urban tourism. In fact, academic studies on the topic of cultural tourism have gradually shifted empirical focus from cultural tourist attractions to cities (Smith, 2003).