دانلود ترجمه مقاله خط مشی مبتنی بر شواهد در قالب کارآفرینی دولتی

نتیجه گیری:
EBP با انتقادهای بسیاری مواجه شده است که باید به چارچوب تحلیلی که از ویژگی های کلیدی آن استفاده می کند، متصل شود. من پیشنهاد می کنم که EBP از دریچه کارآفرینی دولتی، به صورت یک فرآیند نوآوری سیاستی تحلیل کنیم که متکی به سنتز و کاربرد غیرعینی (یا عدم کاربرد) شواهد علمی در گذر زمان باشد. این فرآیند دینامیک است- هر دوی پژوهش ها و سیاست ها بطور مداوم بازبینی می شوند هنگامی که فرصت های جدیدی خود را نشان می دهند- و سیستمیک هستند که نیاز به هماهنگی بین بسیاری از افراد دارند. تصمیمات سیاستی پر از عدم قطعیت هستند و با گذر زمان رخ می دهند: دانش در مورد انسجام در اهداف ابزاری هر EBP فی نفسه، ناموجود هستند. تاکید بر «شواهد»، بحث برانگیز بنظر نمی رسد: چه کسی می تواند مخالف استفاده از شواهد در تصمیم گیری باشد؟ اما چارچوب بندی EBP به صورت کارآفرینی دولتی، از بکار گیری غیرعینی شواهد در راستای انتها باز بودن یک فرآیند سیاست مشخص شده با نوآوری و تغییر، استفاده می کند. چندین دلالت برای این گفتمان وجود دارد. اول اینکه، عدم قطعیت نهفته در کارآفرینی دولتی بیانگر محدودیت ها بر توانایی شواهد برای راهنمای کردن پیش بینانه سیاست نسبت به پیامدهای برتر، می باشد. درحالی که بهبود سیاست از شواهد تماماً در این چارچوب امکان پذیر است، اما اجتناب ناپذیر نیست. این چارچوب بندی، شواهد را به عنوان یکی از بسیاری از انواع منابع در نظر می گیرد که کارفرمایان دولتی می توانند از آنها در دنبال کردن برنامه هایشان استفاده کنند، بدون اینکه محتوای آن طرح ها را محدود کنند. بنابراین، اهداف بازیگران مرتبط، تعیین کننده های کلیدی استفاده (یا نادیده گیری) شواهد می باشند. این موارد بیان شده، نشان می دهند که EBP، برای رفع بخصوص «مسائل زشت» مانند بی خانمانی، کافی نیستند- مسائلی که پیچیده و پایدار می باشند. شاید EBP مسیر بهتری برای رفع این مسائل نسبت به گزینه های موجود فراهم کند، اما پژوهش من تاکید می کند که سطوح زیاد پیچیدگی و عدم قطعیت می توانند این احتمالات را جلوگیری کنند. دوم اینکه، مفهوم بهبود سیاست بیانگر وجود معیارها (یعنی داده ها)یی هستند که باید انتخاب و سنجش شوند. این معیارها، درحالی که به صورت جداگانه بالقوه مفید هستند، ممکن است براحتی برای اهداف سیاستی مختلف، مشابه نباشند؛ این بیانگر آن است که EBP فی نفسه نمی تواند هماهنگی سیاستی گسترده تری حاصل کند- حتی اگر برای همه فعالیت های دولتی بکار گرفته شود. صرفنظر از آن، استدلال فعلی مسیری برای پژوهش های بعدی برای تحلیل موارد EBP در مورد هر تعداد مسائل و زمینه ها فراهم می کند. من این رویکرد را با مثال تحلیل سیاست بی خانمان فدرال در ایالات متحده، توضیح دادم. اما مثالهای دیگری از EBP- که براساس آن مزیت های گسترده تر این چارچوب را بتوان سنجش کرد- نیز وجود دارد.

Conclusion:
EBP has faced various criticisms that have yet to be connected by an analytical framework incorporating its key features. I propose analysing EBP through the lens of public entrepreneurship, as a process of policy innovation that relies on the subjective synthesis and application (or non-application) of scientific evidence over time. This process is dynamic – both research and policy are continually revised as new opportunities manifest – and systemic, requiring coordination among many individuals. Policy decisions are fraught with uncertainty and take place through time: knowledge on the means-ends coherence of any EBP is unavailable ex ante. An emphasis on ‘evidence’ sounds uncontroversial: who could be against the use of evidence in decision-making? But framing EBP as public entrepreneurship incorporates the subjective utilization of evidence alongside the open-endedness of a policy process marked by innovation and change. There are several implications to this argument. First, the uncertainty inherent to public entrepreneurship suggests limits on the ability of evidence to predictably guide policy towards superior outcomes. While policy improvement from evidence is entirely possible in this framework, it is not inevitable. This framing positions evidence as one of many types of resources that public entrepreneurs deploy in their pursuit of plans, without restricting the content of those plans. Thus, the goals of relevant actors are key determinants of the use (or neglect) of evidence. The case provided suggests that EBP is insufficient to address particularly ‘wicked problems’ like homelessness – problems that are complex and persistent. Perhaps EBP provides a better path to address these problems than existing alternatives, but my work highlights that high levels of complexity and uncertainty can significantly mitigate this possibility. Second, the notion of policy ‘improvement’ suggests the existence of benchmarks (i.e. data) that must be selected and measured. These benchmarks, while potentially useful in isolation, may not be readily comparable across policy objectives; this suggests that EBP per se is unlikely to yield broader policy coordination – even if utilized across all public operations. Regardless, the present argument provides a path for future research to analyse cases of EBP across any number of issues and contexts. I have illustrated the approach by analysing federal homelessness policy in the US. But other examples of EBP – against which this framework’s broader merits can be measured – abound.