دانلود ترجمه مقاله سرعت واکنش به الزامات نقدینگی بازل III و ارتباط آن با ریسک های سیستماتیک

مقدمه:
فشار ناشی از نقدینگی اولین نشانه آشکار یک بحران بانکی است و از بحران مالی 2007-2009 به یک نگرانی جدی تبدیل شده است. در اصلاحات پس از بحران، که به عنوان بازل III شناخته می شود، کمیته نظارت بر بانکداری بازل (BCBS 2013) یک استاندارد نقدینگی مبتنی بر کمیت، یعنی نسبت تامین مالی پایدار خالص (NSFR)، را برای تقویت شیوه های مدیریت ریسک نقدینگی بانک ها معرفی کرد. این نشان دهنده نقطه شروعی برای کمی سازی آسیب پذیری ضمنی بازار هر بانک در برابر محدودیت های تامین مالی سیستمیک در دوره های فشار است. با توجه به استاندارد احتیاطی جدید، یک سوال باز که اخیراً مطرح شده است این است که آیا اصطکاک های تعدیل NSFR بر ریسک سیستمیک تأثیر می گذارد؟ از آنجایی که مشکل نقدینگی همه بحران های سیستمیک را تشدید کرده است (Jobst 2014)، چنین تغییر نقدینگی باید در سرعت های تعدیل هر بانک نسبت به افزایش تامین مالی پایدار در پاسخ به ریسک نقدینگی سیستمیک منعکس شود. با این حال، تا آنجا که ما می دانیم، این موضوع خاص تا به امروز به طور رسمی مورد بررسی قرار نگرفته است. بنابراین، مقاله ما با استفاده از معیاری از قرارگیری دینامیکی از طریق یک ارزش تعدیل شده بر اساس ریسک - NSFR - به ارزیابی مبتنی بر بازار ریسک کل سیستم بانکی توجه می کند. مطالعه تأثیر سرعت تعدیل NSFR بر ریسک سیستمیک مهم است. اول، بحران مالی 2007-2009 یک مدرک ملموس است زیرا بانک ها در سراسر کشورها به دلیل اختلال در بازارهای تامین مالی عمده فروشی بانک ها با کمبود نقدینگی مواجه شدند و در نتیجه منجر به فروپاشی کامل سیستم مالی شدند (آچاریا و مرروچ 2012؛ بیلیو و همکاران، 2012؛ آفونسو و همکاران، 2011؛ هوانگ و راتنوفسکی 2011؛ برونرماایر و پدیرسن 2009). از این رو، اذعان به اینکه چگونه استاندارد جدید نقدینگی بر ریسک سیستمیک تأثیر می گذارد در فرآیند اصلاح بازل III مهم است. ثانیاً، بازل III نقدینگی بلندمدت بانک ها را با استفاده از NSFR ارزیابی می کند (دیستینگوین و همکاران، 2013؛ یان و همکاران، 2012). الزامات نقدینگی سنتی برای هر بانک به عنوان ثبات سیستمیک عمل نمی کند؛ با این حال، واکنش بانک ها یک پاسخ واقعی به سیاست گذاران است. مقاله ما از تقاطع دو ادبیات در مورد مدیریت ریسک نقدینگی فاصله می گیرد. اولین انحراف تعریف NSFR است. کینگ (2013) NSFR را به عنوان نسبت مقدار موجود تامین مالی پایدار (ASF) تقسیم بر مقدار مورد نیاز تامین مالی پایدار (RSF) تعریف می کند. اگر RSF بیشتر از ASF باشد، به این معنی است که بانک ها در معرض خطر فروش دارایی ها به قیمت آتش سوزی برای بازپرداخت مطالبات بدهی های درخواستی هستند. NSFR با توجه به قیمت های بازار ارزیابی می شود تا معیاری متغیر در زمان از ریسک تامین مالی ایجاد کند و فقط عدم تطابق بیش از حد سررسید دلالت بر پیامدهای نظارتی برای هزینه های اجتماعی محدودیت های سیستمیک در دوره های استرس دارد (Jobst 2014). هر چه محدودیت های بالقوه تامین مالی توسط NSFR نزولی بیشتر پیش بینی شود، زیان های مورد انتظار ناشی از ریسک نقدینگی بیشتر خواهد بود (Jobst 2014).

Introduction:
Liquidity pressure is the first overt sign of a banking crisis and has become a serious concern since the 2007–2009 financial crisis. In the post-crisis revisions, known as Basel III, the Basel Committee on Banking Supervision (BCBS 2013) introduced a quantity-based liquidity standard, Net Stable Funding Ratio (NSFR), to strengthen bank liquidity risk management practices. This represents a starting point to quantify individual banks’ market-implied vulnerability to system-wide funding constraints during the period of stress. Faced with the new prudential standard, an open question that has recently been asked concerns whether the adjustment frictions of the NSFR affect systemic risk? Since the liquidity problem has escalated all systemic crises (Jobst 2014), such a liquidity change should be reflected in each bank’s adjustment speeds relative to the increase in stable funding in response to systemic liquidity risk. However, to the best of our knowledge, this specific issue has not been formally investigated to date. Our paper therefore draws attention to the market-based evaluation of the riskiness of the whole banking system by using a measure of dynamic exposure via a risk-adjusted value − the NSFR. It is important to study the effect of the adjustment speed of the NSFR on systemic risk. First, the 2007–2009 financial crisis is a concrete evidence since banks across countries suffered liquidity shortages due to the dislocation of wholesale bank funding markets, and thus a total meltdown of the financial system (Acharya and Merrouche 2012; Billio et al., 2012; Afonso et al., 2011; Huang and Ratnovski 2011; Brunnermeier and Pedersen 2009). Hence, acknowledging how the new liquidity standard influences systemic risk is important in the Basel III reform process. Second, Basel III evaluates banks’ long-term liquidity using the NSFR (Distinguin et al., 2013; Yan et al., 2012). The traditional liquidity requirement for individual bank does not work as systemic stability; however, the reaction of banks is a real response to policy makers. Our paper departs from the intersection of two literatures on liquidity risk management. The first departure is the definition of the NSFR. King (2013) defines the NSFR as the ratio of the available amount of stable funding (ASF) divided by the required amount of stable funding (RSF). If the RSF is higher than the ASF, it implies that banks are exposed to the risk of selling assets at fire sale prices to repay the liabilities claim on demand. The NSFR is assessed according to market prices to generate a time-varying measure of funding risk and only excessive maturity mismatches indicates regulatory implications for the social costs of system-wide constraints in stress periods (Jobst 2014). The more the potential funding constraints are projected by a declining NSFR, the larger the expected losses from liquidity risk will be (Jobst 2014).