دانلود ترجمه مقاله نقش عوامل اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی در کارآفرینی اجتماعی

نتیجه‌گیری و بحث و بررسی:
کارآفرینی یکی از متغیرهایی است که برای تجزیه و تحلیل عواملی انتخاب شده است که رشد اقتصادی را حمایت می‌کنند. افزایش آگاهی در مورد مشکلات زیست‌محیطی منجر به تغییر هدف شده است و موجب تجزیه و تحلیل تأثیرات کارآفرینی بر توسعۀ پایدار شده است. در این حوزه، نقش کارآفرینان اجتماعی در این رابطه نیز بررسی شده است. به دلیل رابطۀ مثبت بین دو نوع کارآفرینی بر توسعۀ پایدار، پی بردن به اینکه چه عواملی بیشترین تأثیر را بر توسعۀ پایدار دارند و چه عواملی از فعالیت کارآفرینی حمایت می‌کنند، حائز اهمیت است، توسط گروه‌بندی این عوامل به دسته‌های اجتماعی - فرهنگی و اقتصادی. به منظور دستیابی به این هدف یک تحلیل تجربی برای موردی شامل 15 کشورOECD انجام شده است که نتایج زیر را نشان می‌دهد: هر دو نوع فعالیت کارآفرینی، عمومی و اجتماعی، توسعۀ پایدار را تقویت می‌کنند، اگرچه تأثیر کارآفرینی عمومی بیش از کارآفرینی اجتماعی است. از این دیدگاه، اقداماتی با هدف ترغیب فعالیت‌های کارآفرینی به طور غیرمستقیم از دستیابی به توسعۀ پایدار بیشتر حمایت می‌کنند. با توجه به این نتایج، لازم است نقشی که توسط عوامل برای حمایت از کارآفرینی ایفا می‌شود در نظر گرفته شود. نتایج به دست آمده نشان می‌دهند هر دو گروه عوامل رابطۀ مثبتی با هر دو نوع کارآفرینی دارند، اما عامل فرهنگی - اجتماعی تأثیر بیشتری نسبت به عامل اقتصادی را نشان می‌دهد. با توجه به این نتایج لازم به ذکر است که وزن شاخص‌ها بسته به نوع کارآفرینی متفاوت است. در مورد کارآفرینی عمومی، عملکرد مناسب مؤسسه‌ها و کنترل فساد تأثیر بیشتری را نشان می‌دهند و در مورد کارآفرینی اجتماعی، کنترل فسد، و اقداماتی با هدف بهبود آموزش و رفاه، تأثیر بیشتری دارند. این نشان می‌دهد در هر دو مورد، اقداماتی با هدف کنترل و بهبود رفتار مؤسسات و کاهش فساد تأثیر سودمندی دارند. در رابطه با عوامل اقتصادی، سرمایه‌گذاری در آموزش، سرمایه ثابت ناخالص و استخدام تأثیر بیشتری بر کارآفرینی اجتماعی دارند، در حالی که تحقیق و توسعه و بیکاری تأثیر بیشتری بر کارآفرینی دارند. توزیع درآمد تأثیر مشابهی را در هر دو مورد نشان می‌دهد. بنابراین اقدامات بخش عمومی با هدف ترغیب کارآفرینی، تأثیرات متفاوتی بر هر دو نوع کارآفرینی دارند. سیاست‌هایی با هدف ترویج سرمایه انسانی، استخدام و سرمایه‌گذاری بیشتر از کارآفرینی عمومی حمایت می‌کنند، در حالی که سیاست‌هایی با هدف افزایش نوآوری و بهبود مؤسسه‌ها قصد دارند فساد را کاهش دهند و بازار را آزادتر و مؤثرتر می‌سازند و تأثیر بیشتری بر کارآفرینی عمومی دارند. از طرفی دیگر سیاست‌های توزیع مجدد با هدف بهبود توزیع درآمد تأثیری مشابه بر هر دو نوع کارآفرینی دارد. این پژوهش با معرفی کشورهای بیشتر در نمونه برای مقایسۀ موقعیت کشورها با ساختارهای گوناگون، قابل پیشرفت است. به این ترتیب با بهبود اطلاعات آماری، معرفی متغیرهای بیشتر در عوامل بررسی شده آسان خواهد بود، به خصوص متغیرهایی با ماهیت زیست‌محیطی، با تمرکز ویژه بر نقش نوآوری‌های سبز در فرایند.

Conclusions and discussion:
Entrepreneurship is one of the variables chosen to analyze the factors that stimulate economic growth. Increased awareness of environmental problems has led to an alteration in the objective to be achieved, introducing analysis of the effects of entrepreneurship on sustainable development. In this area, the role of the social entrepreneur in this relationship has also been considered. Due to the positive relationship between both types of entrepreneurship on sustainable development, it is important to try to find out who has the greatest impact on sustainable development and what the factors are that stimulate this entrepreneurial activity by grouping these factors into two main groups: sociocultural and economic. To achieve this objective, an empirical analysis has been carried out for the case of 15 OECD countries that shows the following results: Both types of entrepreneurial activity, general and social, stimulate sustainable development, although the impact of general entrepreneurship is greater than is that of social entrepreneurship. From this perspective, measures aimed at stimulating entrepreneurial activity would indirectly favor the achievement of greater sustainable development. Taking this result into account, it is necessary to consider the role played by the factors in favoring entrepreneurship. The results obtained show that both groups of factors are positively related to the two types of entrepreneurship analyzed, but the sociocultural factor shows a greater impact than does the economic one. Faced with this common result, it should be noted that the weight of the indicators is different depending on the type of entrepreneur. In the case of general entrepreneurship, the proper functioning of institutions and the control of corruption show a greater effect, and in the case of social entrepreneurship the control of corruption and measures aimed at education and health have a higher effect. This implies that in both cases, measures aimed at controlling and improving the behavior of institutions aimed at reducing corruption would have a beneficial effect. Regarding economic factors, spending on gross fixed capital training and employment have a greater effect on social entrepreneurship, whereas R&D and unemployment show a high impact on general entrepreneurship. Income distribution shows a similar effect in both cases. Therefore, public sector actions aimed at stimulating entrepreneurship can have different effects on both types of entrepreneurship. Policies aimed at promoting human capital, employment, and investment aid would favor more social entrepreneurship, whereas those that increase innovation and improve institutions and are aimed at reducing corruption and making the market freer and more effective would have a greater impact on general entrepreneurship. On the other hand, redistributive policies aimed at improving income distribution would have a similar impact on both types of entrepreneurship. This study is subject to improvement by introducing more countries in the sample to compare the situation of countries with different structures. Likewise, as statistical information improves, it would be convenient to introduce more variables within the factors considered, especially those with an environmental nature, with particular focus on the role of green innovations in the process.