دانلود ترجمه مقاله مدیریت سرمایه و سود: مدارکی از مدل های تجاری

مدل کسب و کار بانکداری اسلامی:
ویژگی اصلی بانکداری اسلامی، الگوی تقسیم سود و زیان آن است. این ترتیب شراکت دلالت بر آن دارد که ساختارهای قراردادی با معاملات اقتصادی واقعی مرتبط با دارایی های مشهود پشتیبانی می‌ شوند. با اینکه سایر محصولات مالی مشابه قراردادهای اجاره مورد استفاده در بانکداری متعارف هستند، دومی شامل عناصر تسهیم ریسک است (بک، دمیرگوچ-کونت و مروچ، ۲۰۱۳؛ اولسون و زوبی، ۲۰۰۸). در تجارت با اصل تقسیم سود و زیان، بانکهای اسلامی عموما به لحاظ مالی پایدارتر از بانک ‌های متعارف نگریسته می شوند (نگاه کنید به، عابدیفر، مولینکس و ترازی، ۲۰۱۳؛ بک و همکاران، ۲۰۱۳). مدل تسهیم ریسک شامل استفاده محدود از ابزارهای مصونیت در برابر ریسک است (نگاه کنید به، علی، ۲۰۱۱). علاوه بر این، تامین مالی سازگار با شریعت، استقراض از بازارهای پولی بین المللی را محدود می‌ کند. با در نظر گرفتن این ملاحظات، انتظار می‌ رود که بانکهای اسلامی یک استراتژی مدیریت ریسک اعتبار داشته باشند که دارای ذخایر زیان وام بالاتر، نسبت‌ های سرمایه نظارتی بالاتر، و کاربرد دارایی کمتر نسبت به بانکهای متعارف باشد. با وجود آنکه مدل تقسیم سود و زیان به عنوان یک مدل بانکی محدود نگریسته می‌ شود، امکان اختیار بیشتر در مدیریت حساب های سرمایه گذاری و گزارش مالی را می دهد (نگاه کنید به، میلز و پرسلی، ۱۹۹۹)، که در آن، در غیاب نظارت مستقیم، بررسی دقیقتر گزارش مالی از IAH ها انتظار می ‌رود. این نظارت افزایش یافته نشان می‌ دهد که انتخاب مخالف و خطر اخلاقی کمتر محتمل است (نگاه کنید به، بک و همکاران، ۲۰۱۳). علاوه بر این، در امر هدایت یافتن با گرایش تجاری مذهبی، انتظار می رود که هزینه‌ های نمایندگی مرتبط با تجارت در بانکهای اسلامی و رفتار فرصت طلبانه از سوی مدیران پایینتر باشند. در واقع شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه بانکهای دارای تعهد اخلاقی قوی، کیفیت بالای گزارش مالی و دخالت کمتر در مدیریت درآمدها را نشان می ‌دهند (نگاه کنید به چوی و پای، ۲۰۱۱؛ هیلاری و هوی، ۲۰۰۹؛ کاناگارتنام و همکاران، ۲۰۱۵). علاوه بر این، "لایه دوگانه" حاکمیتی که توسط هیات نظارت شریعت به دست آمده است یک ساز و کار نظارتی اضافی را پیشنهاد می ‌دهد (نگاه کنید به، عبد السلام و همکاران، ۲۰۱۶؛ صفي الدين، ۲۰۰۹). به طور خلاصه، هر چه محیط سازمانی شرکت قوی تر باشد، اقدامات فرصت طلبانه و / یا متقلبانه کمتر رایج هستند (نگاه کنید به دایرنگ و همکاران، ۲۰۱۲؛ مکگویر و همکاران، ۲۰۱۲).

Islamic banking business model:
The core feature of Islamic banking is its profit-loss sharing paradigm.5 That partnership arrangement implies that contractual structures are backed by real economic transactions linked to tangible assets. Although other financial products may resemble leasing contracts used in conventional banking, the latter do include elements of risk-sharing (Beck, Demirgüç-Kunt, and Merrouche, 2013; Olson and Zoubi, 2008). In trading by the profit-loss sharing principle, Islamic banks are generally viewed as more financially stable than conventional banks (see Abedifar, Molyneux, and Tarazi, 2013; Beck et al., 2013). The risk-sharing model involves a limited use of hedging instruments (see Ali, 2011). In addition, Shariah-compliant funding restricts borrowing from international money markets. From those considerations, Islamic banks are expected to apply a credit-risk management strategy that features higher loan loss reserves, higher regulatory capital ratios, and lower asset utilization relative to conventional banks. Despite being viewed as a constrained banking model, the profit-loss sharing model allows greater discretion in the administration of investment accounts and financial reporting (see Mills and Presley, 1999) where, in the absence of direct monitoring, tighter scrutiny of financial reporting is to be expected from IAHs. That enhanced monitoring implies that adverse selection and moral hazard are less likely (see Beck et al., 2013). Moreover, in being driven by religious business orientation, agency costs associated with trading in Islamic banks and opportunistic behavior by managers are expected to be lower. Indeed, there is evidence that banks with a strong ethical commitment demonstrate a higher quality of financial reporting and less involvement in earnings management (see Choi and Pae, 2011; Hilary and Hui, 2009; Kanagaretnam et al., 2015). Furthermore, the “double-layer” of governance achieved by a Shariah supervisory board offers an additional monitoring mechanism (see Abdelsalam et al., 2016; Safieddine, 2009). In short, the stronger the firm institutional environment, the less prevalent are opportunistic and/or fraudulent practices (see Dyreng et al., 2012; McGuire et al., 2012).