دانلود ترجمه مقاله برندینگ شهری و رابطه آن با برنامه ریزی شهری

نتیجه گیری و تحقیقات آینده:
این مقاله به شناسایی چندین چالش در مورد برندسازی شهری پرداخت و نگرانی ‌های مشابهی را از لحاظ تاریخی در برنامه ‌ریزی شهری انعکاس داد. پیشنهاد شده است که پژوهش آتی به بحث ‌های علمی در مورد چالش ‌های آشکار توصیف شده در این مقاله در شیوه های برندسازی شهری، یعنی ساده‌ سازی بیش از حد توزیع قدرت، کنار گذاشتن پذیرش اجتماعی، بی ‌اهمیت جلوه دادن نمادگرایی و بی‌توجهی به کالا‌سازی فرهنگ و نوسازی شهری بپردازند. با وجود اینکه در جهانی ‌سازی، برندسازی شهری به‌ عنوان زمینه ‌ای در حال رشد و در حال بلوغ در امر جستجوی تشخیص حرفه‌ ای پدیدار شده است، بواسطه بازاریابی نئولیبرال ایجاد و با کارآفرینی شهری درآمیخته شده است. به این ترتیب، این کشور به بازوی استراتژیک اقدامات توسعه اقتصادی تبدیل شده است و از طریق ایجاد رضایت عمومی و تخیل‌ های جذاب و قدرتمند شهری به ابتکار عمل در رشد مشروعیت می ‌بخشد. در حالی که برندسازی شهری از یک حوزه‌ حرفه‌ ای به ظاهر مجاز در رویه‌ های فرهنگی و اقتصادی برخوردار است، مبانی نظری آن به ‌طور میان رشته ای بخش بندی شده است (به عنوان مثال، حرفه ‌های بازاریابی و طراحی) و زیربنای اساسی آن توسط الگوی رشد جهانی و نئولیبرالی مشخص می شود. برندسازی شهری که به عنوان یک پویایی ذاتی در مشارکت ‌های دولتی- خصوصی (به عنوان مثال، مشارکت برای مدیریت مکان و «توسعه محصول مکان») در نظر گرفته می شود، از استراتژی ‌های مرکزی برای جذب گروه‌ های برگزیده و ماهر پیروی می کند و گمان می رود به اقتصاد خلاق کمک کنند. با این حال، به نظر می رسد که این استراتژی ‌ها اسیر تناقضات خود باشند و یک تخیل شهری با جذابیت حسی ایجاد کنند که در اصل به نفع ساکنان نخبه و مخاطبان خارجی است. در حالی که تخیل شهری برای برقراری ارتباط بین توسعه دهندگان خارجی و جوامع محلی امری ضروری تلقی می شود، اما این تمایل وجود دارد که عاری از شرایط محلی نامطمئن، افراد محروم و جنبه های کمتر خوشایند زندگی شهری از جمله تبعیض نژادی، فقر، آوارگی و نابرابری های اجتماعی باشد. برندسازی شهری در ترویج این واقعیت است که با نخبگان محلی و آرمان های سیاستمداران همسو باشد و در عین حال به دنبال مشروعیت و حمایت افراد است. این امر چالش برابری اجتماعی را برای عوامل برندسازی شهری ایجاد می کند و در باب هزینه‌ ها و منافع حاصل از برندسازی شهریست که به ساکنان محلی تعلق دارد. عوامل برندسازی در عین حال که موجب افزایش توسعه اقتصادی می شوند باید پذیرش اجتماعی را به عنوان مانع برای منافع همه جوامع محلی از جمله به جوامع حاشیه نشین، در نظر بگیرند.

Conclusion and Future Research:
This article identified several challenges to city branding that echo similar concerns historically leveled at urban planning. It suggests future research to encourage scholarly discussion over what this article described as glaring challenges to city branding practices namely, an oversimplification of power relationships, sidestepping social inclusion, trivializing tokenism, and disregarding the commodification of culture and gentrification. City branding as a growing and maturing field in search of professional recognition emerged nonetheless within globalization, spawned by neoliberal marketing, and infused with urban entrepreneurialism. As such, it has become a strategic arm of economic development endeavors that legitimize growth initiatives through the construction of public consent and alluring, powerful urban imaginaries. While city branding enjoys a professional domain of seemingly sanctioned cultural and economic practices, its theoretical foundations are interdisciplinarily fragmented (e.g., marketing and design professions) and its substantive underpinnings are informed by the global, neoliberal growth paradigm. City branding posited as an inherent dynamic of public– private partnerships (e.g., partnerships for place management and “place product development”) follows the strategies central to attracting the privileged, skilled groups presumed to contribute to the creative economy. These strategies, however, seem to be prisoners of their own contradictions, creating an urban imaginary with sensory appeal that primarily benefits elite residents and external audiences. While an urban imaginary is essential to linking external developers and local communities, it tends to be sanitized from local precarious conditions, the underprivileged, and the less savory aspects of urban life including racial segregation, poverty, displacement, and social inequities. City branding is highly selective in promoting a reality that aligns well with local elites and politicians’ aspirations, while seeking legitimacy and support from the public. This poses a social equity challenge to agents of city branding as to how the costs and benefits of the outcomes of city branding accrue to local residents. While boosting economic development, branding agents need to consider social inclusivity as a barrier to be tackled for the benefits of all local communities including the most marginalized.