دانلود ترجمه مقاله ارزیابی ارتباط ظرفیت چانه زنی و تاثیر چرخ دنده ای بودجه

نظریه‌های بودجه‌بندی سنتی: تکثر گرایی و اثر چرخ‌دنده‌ایی:
یک جریان از نظریه‌های سنتی بودجه ، تکثر گرایی در بودجه‌بندی را در نظر می‌گیرد. ویلداوسکی (‏۱۹۶۰) ‏استدلال می‌کند که مهم‌ترین پیش‌بینی‌کننده بودجه آینده ، بودجه قبلی است که دلالت بر این دارد که بودجه قبلی به عنوان یک معیار واجد شرایط در فرآیند بودجه عمل می‌کند. بنابراین هنگامی که یک بودجه ایجاد می‌شود ، نه تنها در سال جاری معنادار است بلکه این انتظار را ایجاد می‌کند که در سال‌های آینده تصویب شود. (ویلداوسکی ، 1979) بنابراین بودجه سال جاری براساس بودجه سال گذشته با توجه ویژه به محدوده محدودی از افزایش‌ها یا کاهش‌ها تنظیم می‌شود. (دیویس و همکاران ، 1966) مدل توسعه گرایی رز و دیویس (‏۱۹۹۴)‏ در چندین مطالعه در مورد بودجه‌بندی ایالات‌متحده ذکر شد و به شدت در بسیاری از مطالعات بودجه‌بندی دولت مرکزی در انگلستان مورد استفاده قرار گرفت. (برری ، 1986 ؛ جان و مارگرت ، 2003) بخش دیگری از نظریه بودجه سنتی مبتنی بر اقتصاد مربوط به اثر چرخ دنده‌ایی بودجه می‌باشد. در یک اقتصاد برنامه‌ریزی‌شده به رهبری دولت ، مقامات دولتی تمایل به استفاده از عملکرد اقتصادی گذشته به عنوان معیاری برای برنامه‌های اقتصادی سال بعد دارند که اغلب "اصل چرخ‌دنده‌ایی" نامیده می‌شود (‏برلینر ، ۱۹۷۶؛ ویتزمن ، ۱۹۷۶، ۱۹۸۰)‏. در مقایسه با مدل افزایش بودجه ، مدل اثر چرخ‌دنده‌ایی بودجه ممکن است شامل چندین جنبه منحصر به فرد و متنوع برای توضیح روندهای بودجه‌بندی باشد. اول مدل چرخ دنده‌ایی بودجه به طور مستقیم مخارج واقعی و بودجه در سال جاری را مقایسه می‌کند و میزان شکاف بین آن‌ها را در بودجه سال بعد بررسی می‌کند. دوم این مدل می‌تواند به راحتی به شکل متغیری تکامل یابد که یک الگوی نامتقارن را با تمایز موردی که در آن هزینه‌های قبلی کوچک‌تر از بودجه‌های قبلی هستند (‏مورد کم هزینگی) ‏از زمانی که هزینه‌های قبلی بزرگ‌تر از بودجه‌های قبلی هستند (‏مورد بیش هزینگی)‏ منعکس می‌کند. سوم این مدل محققان را قادر می‌سازد تا رفتارهای راهبردی مقامات دولتی را که در زمان دنبال کردن مشوق‌های خصوصی خود مانند به حداکثر رساندن بودجه با توازن پویای موجود در مدل مواجه می‌شوند ، مورد توجه قرار دهند. چهارم این مدل را می‌توان برای آزمایش تجربی استدلال های مختلف بر اساس یک نظریه سیاسی یا اداری با کنترل عوامل اقتصادی در بودجه بندی استفاده کرد. در نهایت ، مدل چرخ دنده‌ایی بودجه ، میزان کارآمدی بودجه را با بررسی میزان تغییرات اضافی در بودجه در نظر می‌گیرد که با تغییرات در عوامل اقتصادی توضیح داده نشده است. مجموعه‌ای از مطالعات تجربی وجود اثر چرخ دنده‌ایی در عمل بودجه دولت را مورد بررسی قرار داده‌اند. به عنوان مثال بلانته و پورتر (‏۱۹۹۸)‏ و هرکوویتز و استراوچینسکی (‏۲۰۰۴) ‏اثبات کرده‌اند که هزینه‌های دولت در طول دوره‌های رکود افزایش می‌یابد و در دوره‌های توسعه با یک درجه کوچک‌تر کاهش می‌یابد. لی و پلامر (‏۲۰۰۷)‏ رفتار بودجه‌بندی مدارس دولتی در ایالات‌متحده را تجزیه و تحلیل کرده و نشان دادند که میزان کاهش بودجه فعلی در صورتی که مخارج قبلی کم‌تر از بودجه قبلی باشد ، کم‌تر از میزان افزایش بودجه فعلی در صورتی است که مخارج قبلی بزرگ‌تر از بودجه قبلی باشد ، خواهند بود. این یافته نشان می‌دهد که مقامات دولتی ممکن است با توجه به سابقه قبلی برای دنبال کردن اثر چرخ دنده‌ایی بودجه نامتقارن انگیزه پیدا کنند.

Traditional budgeting theories: incrementalism and ratcheting:
One stream of traditional budget theories considers incrementalism in budgeting. Wildavsky (1960) argues that the most important predictor of a future budget is the previous one, implying that the previous budget works as an eligible benchmark in the budget process. Thus, once a budget is created, it not only is meaningful in the current year but also creates an expectation that it will be approved in the following years (Wildavsky, 1979). Therefore, the current year’s budget tends to be set based on the previous year’s budget, with special attention given to a narrow range of increases or decreases (Davis et al., 1966). The incrementalism model of Rose and Davies (1994) was cited in several studies on U.S. budgeting (Berry, 1986) and heavily utilized in many studies of central government budgeting in the U.K. (John and Margetts, 2003). Another strand of traditional budget theory based on economics relates to budget ratcheting. In a state-led planned economy, government officials tend to use past economic performance as the benchmark for the subsequent year’s economic plans, which is often called the “ratchet principle” (Berliner, 1976; Weitzman, 1976, 1980). Compared to the budget incrementalism model, the budget ratcheting model may include several unique and diverse aspects to explain budgeting practices. First, the budget ratcheting model directly compares actual expenditures and budgets in the current year, and investigates how much of the gap between them is incorporated into the following year’s budget. Second, the model can easily evolve into a variant form that reflects an asymmetric pattern by differentiating the case where the prior expenditures are smaller than the prior budgets (the case of underspending) from when the prior expenditures are larger than the prior budgets (the case of overspending). Third, the model enables researchers to address the strategic behaviors of government officials who confront the dynamic trade-off embedded in the model when they pursue their private incentives such as budget maximization. Fourth, the model can be utilized to empirically test diverse arguments based on a political or administrative theory by controlling economic factors in budgeting. Lastly, the budget ratcheting model considers how efficiently the budget is set by examining the magnitude of additional changes in the budget not explained by changes in economic factors. A series of empirical studies have investigated the presence of ratcheting in government budget practice. For instance, Bellante and Porter (1998) and Hercowitz and Strawczynski (2004) document that government expenditure increases during recession periods and decreases in expansion periods by a smaller degree. Lee and Plummer (2007) analyze the budgeting behavior of public schools in the U.S. and document that the degree to which the current budget decreases if the prior expenditure is smaller than the prior budget is less than the degree to which the current budget increases if the prior expenditure is larger than the prior budget. This finding implies that government officials may be motivated to follow asymmetric budget ratcheting, depending on the prior history.