دانلود ترجمه مقاله طرح ریزی راهبردی و دسته بندی نهادهای آموزش عالی

مقدمه:
استراتژی موقعیت یک شرکت راتعریف می کند ، از خسارت های وارده جلوگیری می کند و در بین فعالیت های شرکت هماهنگی ایجاد می کند . (Porter, 1996) . یک استراتژی الگو یا طرحی است که اهداف، سیاست ها و فعالیت های متوالی و اصلی شرکت را تبدیل به یک واحد منسجم می نماید (مینتزبرگ و همکاران، 1996) برنامه ریزی استراتژیک جزئی از استراتژی است که فعالیتی برای رویارویی با آینده محسوب می گردد .برنامه ریزی استراتژیک به صورت یک فرآیند در جهت توسعه و حفظ یک استراتژیک مناسب بین سازمان و فرصت های متغیر بازاریابی تعریف می گردد (کوتلر و مورفی، 1981) . Drucker در سال ۱۹۹۳ برای اولین بار به این موضوع اشاره کرد که « برنامه ریزی استراتژیک یک فرآیند مستمر در تصمیمات ریسک پذیر کارفرما است که به طور سیستماتیک و با علم کامل به اتفاقات آینده انجام میگیرد ؛ به طور سیستماتیک تلاش های لازم برای انجام این تصمیمات را سازمان دهی می کند ؛ و نتایج این تصمیمات را در برابر بازخورد سیستماتیک و منظم اندازه گیری می کند» . به طور کلی ، برنامه ریزی استراتژیک را می توان به عنوان یک فرآیند سازمانی برای تعریف مأموریت یا هدف آن سازمان و تصمیم گیری در مورد اختصاص منابع مربوطه جهت پیگیری این مأموریت و هدف ، تفسیر کرد .
برنامه ریزی استراتژیک در رشته مدیریت توسط سازمان های غیر انتفاعی مانند دانشگاه ها و موسسات در سال های ۱۹۷۰ تعریف گردید (لیو و لی، 2006، ص 4). افزایش برنامه ریزی استراتژیک در میان موسسات عالی با افزایش تغییرات در تحصیلات عالی در آخرین دوره از قرن گذشته همراه بود که شامل تغییر آمار جمعیت ، کاهش بودجه ، معرفی فن آوری های جدید ، افزایش جهانی شدن و افزایش توجه بخش دولتی می باشد . برای یک دانشگاه حیاتی است که در این دوره از تغییرات بتواند از طریق استراتژی های مبتکرانه و مدیریت حرفه ای دانشگاهی سازگاری خود را با محیطش افزایش دهد متقابلا مقالات تحقیقی در مورد برنامه ریزی استراتژیک دانشگاهی رشد یافت ؛ بسیاری از کتاب ها و مقالات در مورد ارزش ها و چارچوب نظری برنامه ریزی استراتژیک در زمینه آموزش عالی ، عوامل مهم در فرآیند فرموله کردن و پیاده سازی یک طرح و ارائه دستورالعمل ها برای برنامه ریزی دانشگاه بحث کردند. هم چنین بحث هایی در مورد برنامه های استراتژیک تخصصی وجود داشت . به عنوان مثال ، استراتژی بین المللی کردن دانشگاه ها یک موضوع داغ در یک دوره ی جهانی بود . و راه های ورود به یک دانشگاه جهانی به طور ویژه توسط دانشمندان کشورهای مختلف مورد بحث قرار گرفت . البته مقالات کمی نیز وجود دارند که سودمندی برنامه ریزی استراتژیک را مورد بحث قرار می دهند و پیوند آن با ارزش ها و آداب سنتی جامعه دانشگاهی را بیان می کنند ، در حال حاضر برنامه ریزی استراتژیک در ایالات متحده به صورت همه جانبه در نهادهای دولتی و سازمان های غیر انتفاعی شامل موسسات آموزش عالی(HEIها) انجام می گیرد.

Introduction:
Strategy defines a company’s position, makes trade-offs, and forges the fit among activities (Porter, 1996). A strategy is the pattern or plan that integrates an organization’s major goals, policies, and action sequences into a cohesive whole (Mintzberg et al., 1996). Strategic planning is a component of strategy; it is an active option to cope with the future. Strategic planning is defined as “the process of developing and maintaining a strategic fit between the organization and its changing marketing opportunities” (Kotler and Murphy, 1981). Drucker (1993, p. 125) once noted that “strategic planning is the continuous process of making present entrepreneurial (risk-taking) decisions system- atically and with the greatest knowledge of their futurity; organizing systematically the efforts needed to carry out these decisions; and measuring the results of these decisions against the expectations through organized, systematic feedback.” In general, strategic planning may be interpreted as an organization's process of defining its mission, or goal, and making decisions on allocating its resources to pursue this mission and goal.
Strategic planning was introduced into management by nonprofit organizations such as universities and foundations in the 1970s (Liu and Li, 2006, p. 4). The upsurge of strategic planning among higher education institutions (HEIs) was correlated to the changes in higher education in the latter period of the last century, including changing demographics, reduced funding, introducing new technology, increasing globalization and increasing scrutiny from the public sector (Leslie and Fretwell, 1996; Sporn, 1999; Keller, 2006). It became vital for a university to enhance its adaptability to its environment through innovative strategies and professional academic management in this period of change (Sporn, 1999, p. 6; Salminen, 2003). The research literature on university strategic planning correspondingly grew; many books and articles discussed the values and theoretical frameworks of strategic planning in the context of higher education, discussed the important factors in the process of formulating and implementing a plan, and provided guidelines for university planning (Keller, 1983; Shirley, 1983; Haas, 1980; Norris and Poulton, 1987; Buckland, 2009). There were also some discussions about specialized strategic plans. For instance, strategy of internationalizing universities was a hot topic in a global era (Knight, 1994; Teichler, 1999; Yonezawa et al., 2013), and paths to a world-class university in particular were discussed by scholars from different countries (Liu et al., 2011; Altbach and Salmi, 2011; Marginson et al., 2011; Shin and Kehm, 2013). Although there was also minimal literature that disputes the usefulness of strategic planning (Mintzberg, 1994; Bess and Dee, 2008) and that argues its consistency with traditional values and mores of the academic community (Schmidtlen and Milton, 1990), strategic planning is now a ubiquitous practice in U.S. government entities and nonprofit organizations, including HEIs (Bryson, 2010; Hinton, 2012).