دانلود ترجمه مقاله مطالعه ای بر کارآفرینی در بخش دولتی

ملاحظات نهایی:
ما کارآفرینی بخش دولتی را به عنوان نوعی از کارآفرینی که دارای سه مولفه ی متمایز است، تعریف کردیم: اقداماتی که نوآورانه هستند و محیط اقتصادی را تغییر می دهند و اقداماتی که توسط عدم قطعیت شناخته می شود. در حالی که منابع مربوط به کارآفرینی بخش دولتی به اواسط دهه ی 1960 برمی گردد، عناصری که این منابع را تعریف می کنند، به مقالات اقتصاددان های کلاسیک که اولین بار کارآفرینی را تعریف کرده و نحوه ی انجام آن را شرح دادند، برمی گردد. این محققان کلاسیک، مبنایی برای مطالعه ی مدرن کارآفرینی بخش خصوصی ارائه کردند، با این حال، این محققان، نقش احتمالی کارآفرینان بخش دولتی که به شیوه ای مشابه با کارآفرینان بخش خصوصی در حال کار هستند را نادیده گرفتند. منابع مربوط به کارآفرینی بخش دولتی نوعی از تفکر کلاسیک بر روی کارآفرینی پویا می باشد. منابع بخش دولتی بر روی نحوه ی اقدامات کارآفرینان این بخش و یا تبدیل محیط اجتماعی و اقتصادی در نوآوری متمرکز می باشند. چنین اقدامات و یا نوآوری هایی، ماهیت پویای کارآفرینی بخش دولتی را نشان می دهد. در این مقاله، ما مثال هایی از نوآوری کارآفرینانه بخش دولتی را ارائه کردیم که منجر به اقدامات سیاسی شده که محیط اجتماعی و اقتصادی را تغییر می دهد. در زمان ترویج این ابتکارات، نتایج آن ها غیرقطعی می باشد، هر چند که منابع سیاسی پیشنهاد کردند که هر یک از این ابتکارات منجر به ارائه ی نتایج اقتصادی و اجتماعی می گردد. آنچه کارآفرینی بخش دولتی را از کارآفرینی بخش خصوصی متمایز می سازد، حوزه ای است که در آن کارآفرینی رخ می دهد. سازمان های دولتی اغلب توسط قوانین و یا فرایندهایی کنترل می شوند که به طور هدفمندی اقدامات کارآفرینانه را تحت این فرضیه که این اقدامات باعث بروز آسیب به رفاه عمومی می گردد، محدود می سازند. علاوه بر این، کارآفرینی بخش دولتی ممکن است تاحدی توسط دستاوردهای اقتصادی افزایش یابد، اما دستاوردهای شخصی و سیاسی تاحد بیشتری محرک این نوع کارآفرینی می باشد. با این حال، نتایج این اقدامات می تواند منجر به ارائه ی نتایج اجتماعی و اقتصادی مثبتی گردد.

Concluding remarks:
We defined public-sector entrepreneurship as having three distinct components: actions that are innovative, that transform a status quo economic environment, and that are characterized by uncertainty. While the literature on public-sector entrepreneurship dates to the mid-1960s, the elements that define it can be traced as far back as the early writing of the classical economists who first defined who an entrepreneur is and what he/she does. These classical writers provided the foundation for the modern study of private-sector entrepreneurship; however, these classical writers ignored the possible role of public-sector entrepreneurs acting in a manner similar to that of private-sector entrepreneurs. The literature on public-sector entrepreneurship is an extension of classical thought on dynamic entrepreneurship. The public-sector literature is focused on how the public-sector entrepreneur’s actions and/or initiatives transform a status quo social and economic environment. Such actions and/or initiatives illustrate the dynamic nature of public-sector entrepreneurship. In this paper, we offer examples of public-sector entrepreneurial initiatives that resulted in policy actions that changed or are changing the status quo social and economic environment. At the time these initiatives were promulgated, their outcomes were uncertain, although the policy literature suggests that each has resulted in both social and economic outcomes. What differentiates public-sector entrepreneurship from private-sector entrepreneurship is the context in which it occurs. Public organizations are often governed by rules and processes that purposely limit entrepreneurial action under the presumption that aggrandizement and corruption damage the public weal. Further, public-sector entrepreneurship might be motivated to some extent by economic gains but to a larger extent by personal or political gains. Still, the outcomes from these actions could result in positive social and economic outcomes.