دانلود ترجمه مقاله مطالعه ای بر دولت دیجیتال و مدیریت عمومی در دوره دیجیتال

نتیجه گیری:
فناوری های دیجیتال زیربنای نوآوری های چشمگیر در ارتباطات ، ساختارهای سازمانی و مدل های ارائه خدمات بوده و انتظارات افراد را از تعاملاتشان با ارائه دهندگان خدمات تغییر می دهند. دولتها تا حدودی بااین روندها همگام نبوده اند و در بسیاری از موارد تحت تأثیر الگوهای مدیریت دولتی قبل دیجیتال - چه فنی و چه فرهنگی – قرار گرفته اند. هزینه های زیاد و تجربه های ضعیف خدماتی که شهروندان با آن روبرو هستند ، دولت ها را ملزم می کند که در پیشرفت ظرفیت دیجیتالی خود به سرعت اما با دقت عمل کنند.DGU ها به عنوان یك راه حل برای این چالش كه در جهان بیش از پیش ترجیح داده می شود ، با معرفی سرویس دیجیتال دولت انگلستان در سال 2011 منجر به ظهور DGU در استرالیا ، كانادا ، انتاریو و ایالات متحده شدند. دولت های دیگر بدون شک این DGU ها را از نزدیک به ویژه با توجه به افتخارات بین المللی که به دست آورده اند و وعده ها و تحول گسترده تر در بخش عمومی که این واحدها و حامیان آنها تبلیغ کرده اند را مشاهده می کنند. انتقال سریع سیاست که باعث گسترش DGU در سال های اخیر شده است ، تعدادی از پرسش های اساسی را ایجاد می کند. آنها چیستند و تفاوت آنها در اجرا چیست؟ در حال حاضر سابقه در مورد اثربخشی DGU به عنوان تشکیلات تجدید مدیریت عمومی دوران دیجیتال چه پیشنهادی دارد؟ بر اساس کدام مدل حکمرانی باید بوروکراسی اداری بخش دولتی خاص را معرفی کرد؟ چه تهدیدهایی پیش روی DGU است؟ و چگونه می توان کار DGU را مدیریت کرد تا استانداردهای قوی پاسخگویی دموکراتیک حفظ شود؟ خارج از چند مشارکت اخیر و مهم ) مارگت و نومان 2017؛ مرگل 2017؛ مرگل ، ادلمان و هاگ 2019؛ مرگل 2019)،جامعه تحقیقات مدیریت دولتی نتوانسته است به این سوالات پاسخ دهد. تا به امروز ، ما درباره DGU ها اطلاعات اندکی داریم ، اینکه آیا آنها پیگیری شایسته ای برای دولتهایی هستند که برای یک عصر دیجیتال اختراع می کنند یا خیر ، و مهمتر از همه ، چگونه می توانند مدیریت عمومی بخش عمومی را تغییر دهند.

Conclusion:
Digital technologies underpin impressive innovations in communications, organizational structures and service delivery models, and are transforming individuals’ expectations for their interactions with service providers. Governments have on average not kept pace with these trends, burdened in many cases by the legacy systems—both technical and cultural—of pre-digital public management paradigms. Cost-overruns and the poor service experiences facing citizens demand that governments act expediently but carefully in building their digital capacity going forward. DGUs have emerged as one solution for this challenge that is increasingly preferred the world over, with the UK Government Digital Service’s introduction in 2011 leading to the emergence of DGUs in Australia, Canada, Ontario and the United States. Other governments are no doubt watching these DGUs closely, in particular given the international accolades they have earned, and the promises of savings and broader public sector transformation that these units and their backers have propagated. The speedy policy transfer that has driven the spread of DGUs in recent years raises a number of pressing questions. What are DGUs, and how do they differ in their on the ground implementation? What does the record thus far suggest about the effectiveness of DGUs as vehicles of digital era public management renewal? Under which governance model should DGUs be introduced to a given public sector bureaucracy? What threats face DGUs moving forward? And how can the work of DGUs be managed so that robust standards of democratic accountability are preserved? Outside a few recent and important contributions (Margetts and Naumann 2017; Mergel 2017; Mergel, Edelmann, and Haug 2019; Mergel 2019), the public management research community has failed to respond to these questions. To date, we know very little about what DGUs are, whether they are worthy pursuits for governments struggling to reinvent themselves for a digital age, and most importantly, how they are altering, and could alter, public sector governance more broadly.