دانلود ترجمه مقاله اهمیت گردشگری در خلق میراث

میراث، جهانی‌سازی و گردشگری:
بنابراین، روش‌های تولید میراث در چارچوب جهانی‌سازی در حال تغییر است. جهانی‌سازی با سوق دادن این فرآیندها به مرکز پدیده‌های تلاقی‌کننده‌ای که با تحرک بیش از حد، ارتباطات و جریان اطلاعات شدید و تبادلات و انتقال‌های فرهنگی یا زیبایی‌شناختی پیچیده مشخص می‌شوند، به تغییر ماهیت، دامنه و مقیاس تولید میراث کمک می‌کند. اصطلاح «جهانی‌سازی میراث» (Gravari-Barbas, 2012) می‌تواند بر فرآیندهای میراثی که امروزه رخ می‌دهند، نور بیندازد. جهانی‌سازی میراث هم مرحله پیشرفته میراث‌سازی است [که از طریق جهانی‌سازی مراحل اولیه توسعه میراث، به عنوان مثال از طریق انتساب برچسب‌های جهانی (یونسکو) بیان می‌شود] و هم مرحله جدیدی از توسعه میراث است که انواع جدیدی از میراث را شناسایی و تشخیص می‌دهد. افزایش نرخ خالی شدن مکان‌های سابقاً «کارکردی» (به دلیل صنعتی‌زدایی و به طور کلی به دلیل غیرکارکردی شدن: زندان‌ها، پادگان‌ها، بیمارستان‌ها، مناطق حمل و نقل و غیره) به تولید شتاب‌زده فضاهای «ضایعاتی» کمک می‌کند و فرصت‌های جدیدی را برای میراث‌سازی ارائه می‌دهد. جمعیت‌های توریستی پر تحرک تمایل دارند از میراث به عنوان یک حمایت تجربی استفاده کنند. «چرخش تجربی» در گردشگری و امکانات گسترده‌ای که توسط فناوری‌های جدید ارتباطی ارائه می‌شود، بر رابطه بین بازدیدکنندگان و مکان‌های میراثی بازدید شده تأثیر می‌گذارد. هم در جوامع فوق میراثی (یعنی جهان غرب)، و هم در جوامع که اخیراً پدیده‌های میراث‌سازی را تجربه کرده‌اند، میراث به طور فزاینده‌ای بیشتر به عنوان عنصری از تمایز و انحصاری بودن، نه به عنوان عنصری از شناسایی فراگیر، تلقی می‌شود. تمایل دارد به عنوان عنصری تلقی شود که به مکان‌ها اجازه می‌دهد تا خود را در محیط جهانی که در آن رقابت می‌کنند، متمایز کنند. جهانی‌سازی در واقع به «ماشین تولید میراث» گردشگری قدرتمند کمک کرده است. به ویژه از دهه 1990 به بعد، به یک محرک قوی میراث‌سازی تبدیل شده است. در واقع، در چارچوب اقتصادهای جهانی «جزیره‌ای» (Veltz، 1996)، میراث به یکی از دارایی‌های اصلی برای تکین‌سازی مکان‌ها تبدیل می‌شود - رقابت برای تعیین میراث جهانی یونسکو نمونه‌ای چشمگیر از رقابت از طریق تولید میراث منحصر به فرد و متمایز است. دیدگاه جهانی بازیگران پر تحرک (کارشناسان جهانی، یونسکو)، معنای جدیدی به مکان‌های محلی می‌دهد. جهانی‌سازی قلمروها را بیدار می‌کند: این به نوبه خود، کشف یا تأیید مجدد ویژگی‌های نهفته میراث را امکان‌پذیر می‌کند. میراث به طور فزاینده‌ای از طریق نمایش عناصر میراثی در چشم جهان تولید می‌شود. جهانی‌سازی نه تنها میراث محلی یا ملی را به صحنه جهانی می‌آورد، بلکه جهان را به مشارکت فعال در «تولید اجتماعی» آن دعوت می‌کند (ارزش‌هایی که بر اساس هنجارهای بین‌المللی تعیین می‌شوند؛ نقش گردشگری بین‌المللی در تولید اجتماعی میراث؛ گردش استانداردهای میراث جهانی‌شده). گردشگری امروز، بیشتر از گذشته، نه تنها به عنوان «تجویزکننده» برای میراث‌سازی، بلکه به عنوان تولیدکننده میراث نیز در حال تبدیل شدن است. میراث‌سازی که از نظر تاریخی با ساختارهای ملی رقابت می‌کند، اکنون به طور فزاینده‌ای با مرحله جدید جهانی‌سازی و با ساخت مناطق و هویت‌های متعدد، در مقیاس‌های مختلف، تعامل دارد.

Heritage, globalization and tourism:
The methods of heritage production are therefore changing in the context of globalization. Globalization contributes to changing the nature, scope and scale of heritage production by propelling these processes to the center of intersecting phenomena characterized by hypermobility, intense communication and information flow, and complex cultural or aesthetic exchanges and transfers. The term “heritage globalization” (patrimondialisation) (Gravari-Barbas, 2012) can shed light on the processes of heritage as they tend to occur nowadays. Heritage globalization is both the advanced stage of heritagization [expressed through the globalization of earlier phases of heritage-development via for example the attribution of global labels (UNESCO)] and a new stage of heritage development that identifies and recognizes new types of heritage. The increasing rate of vacating former “functional” places (due to deindustrialization, and more generally to the de-functionalization: prisons, barracks, hospitals, transportation areas, etc.) contributes to the accelerated production of “waste” spaces and offers new opportunities for heritagization. The hypermobile tourist populations tend to use heritage as an experiential support. The “experiential turn” in tourism and the expanded possibilities offered by the new technologies of communication, impact the relationship between visitors and the visited heritage locales. Both in hyper-patrimonialized societies (i.e. Western world), but also in societies that more recently experienced heritagization phenomena, heritage increasingly tends to be perceived more as an element of distinction and exclusivity rather than as an element of inclusive identification. It tends to be perceived as an element that allows places to differentiate themselves within the global environment where they compete. Globalization has indeed contributed to the powerful tourism “heritage production machine”. It has become a strong driver of heritagization, particularly since the 1990s. In fact, in the context of the “archipelagic” global economies (Veltz, 1996), heritage becomes one of the main assets for the singularization of places - the race for UNESCO World heritage designation is a striking example of competition through the production of unique and distinctive heritage objects. The global view of hypermobile players (global experts, UNESCO), gives new meaning to local places. Globalization awakens the territories: this, in turn, allows the discovery or re-assertion of the latent qualities of heritage. Heritage is increasingly being produced through the exhibition of heritage elements in the eyes of the world. Globalization not only brings local or national heritage to the world stage, but also invites the world to actively participate in its “social production” (values established according to international norms; the role of international tourism in the social production of heritage; the circulation of globalized heritage standards). Tourism today, more so than in the past, is becoming not simply a ‘prescriber’ for heritagemaking, but also a producer of heritage. Heritage-making, that historically competes with national constructs, now increasingly interacts with the new phase of globalization and with the construction of multiple territories and identities, on different scales.