دانلود ترجمه مقاله بررسی نقش ادغام زنجیره تامین در زمینه پایداری

نتیجه گیری، محدودیت ها و تحقیقات آتی:
با توجه به اهمیت فزاینده همکاری با شرکای زنجیره تامین برای اجرای پایداری، مطالعه حاضر با طرح دیدگاه‌های جدیدی در خصوص توانمندسازهای مهم SMPها و بینش‌های ارزشمند در خصوص روش‌های موثر برای استفاده از SCI در زمینه مدیریت پایداری، کمک شایان توجهی به مقالات می‌کند. در مطالعه حاضر، یکپارچه‌سازی تامین‌کننده و مشتری برای SMPهای بین سازمانی و درون سازمانی توانمندساز بوده و یکپارچگی داخلی صرفا SMPهای درون سازمانی را افزایش داده است. SMPهای بین سازمانی و درون سازمانی نه تنها به طور مثبت با هر سه جنبه عملکرد پایداری (یعنی عملکردهای اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی) در ارتباط بوده اند، بلکه برای ارتقاء عملکرد محیطی و اجتماعی مشترک، به صورت مکمل با یکدیگر نیز عمل کرده اند. با تجه به این موضوع، محدودیت ها و مسائلی در این زمینه وجود دارد که بایستی مورد بررسی های بیشتری قرار بگیرد. اولا، اگرچه رابطه بین SCI و SMP ها مورد بررسی قرار گرفته است، برای بررسی بیشتر این رابطه، نیاز به تحقیقات تجربی آتی وجود دارد. به طور مثال، اثرات SCI بر SMP ها ممکن است توسط عوامل احتمالی مختلف تحت تأثیر قرار گیرد. همچنین لازم به ذکر است که، برای درک اثربخشی SCI در پیاده سازی SMPها، بایستی نقش این عوامل در رابطه بین SCI و SMPها، به طور مثال، پیچیدگی زنجیره تامین (یعنی پیچیدگی تامین کننده، پیچیدگی مشتری و پیچیدگی داخلی)، در سطح محصول و همچنین، پیچیدگی و تنوع و عدم قطعیت های محیطی (مانند عدم قطعیت های تقاضا، عرضه و فناوری) مورد بررسی قرار گیرد. دوما، بررسی بیشتر رابطه بین یکپارچگی داخلی و SMPهای بین سازمانی امری ستودنی است. همچنین با توجه به اینکه، نتایج ما رابطه ناچیز بین یکپارچگی داخلی و SMPهای بین سازمانی را آشکار می کند، اما عدم سودمندی یکپارچگی داخلی برای SMP های بین سازمانی را تائید نمی کنیم. بنابراین، در نظر گرفتن عوامل احتمالی ممکن است منجر به کشف شرایطی شود که تحت آن یکپارچگی داخلی برای پیاده سازی SMPهای بین سازمانی موثر و سودمند باشد. سوما، در مطالعه حاضر SMPهای بین سازمانی صرفا بر SMP با تامین کنندگان اشاره داشته اند. همچنین مطالعات حاضر، مدیریت عرضه پایدار را در زمینه SMPهای بین سازمانی (گوالندریس وکالچشمیت،2014، پالراج، 2011، وایلدینگ و همکاران، 2012) مدنظر قرار داده اند. با این وجود، ممکن است مطلوب به نظر برسد که مشتریان کلیدی را در SMPهای بین سازمانی گنجانده و در نتیجه بینش بیشتری را در زمینه درک توانمندکننده‌های SMP به وجود آوریم. در پایان، می توان اینگونه عنوان کرد که، این مطالعه بدون در نظر گرفتن اثرات متفاوت کشورها، روابط بین SCI و SMPs را مورد بررسی قرار داده است. از اینرو مطالعات آتی ممکن در صدد بررسی نحوه تفاوت این روابط از کشوری به کشور دیگر (به طور مثال اروپا در مقابل کشورهای غیراروپایی و کشورهای توسعه یافته در مقابل کشورهای در حال توسعه) باشند. شایان ذکر است که این امر در بهبود و ارتقاء یافته های این مطالعه نیز موثر است.

Conclusions, limitations and future research:
With the growing importance of collaborating with supply chain partners to implement sustainability, this study contributes to the literature by providing new perspectives on the important enablers of SMPs and valuable insights into the effective ways to use SCI in the sustainability management context. In this study, supplier and customer integration were enablers for both intra- and inter-organizational SMPs, whereas internal integration only enhanced intra-organizational SMPs. Intra- and inter-organizational SMPs were not only positively related to all three aspects of sustainability performance (i.e. economic, environmental and social performances), but also functioned complementarily to jointly promote both environmental and social performance. With that in mind, some limitations and issues must be further investigated. First, although we explored the relationship between SCI and SMPs, future empirical investigations are needed to further examine this relationship. For example, the effects of SCI on SMPs may be influenced by various contingency factors. To understand the effectiveness of SCI in implementing SMPs, it would be interesting to explore the roles of these factors in the relationship between SCI and SMPs, for example, supply chain complexity (i.e. supplier complexity, customer complexity and internal complexity), product-level complexity and variety and environmental uncertainties (e.g. demand, supply and technological uncertainties). Second, further investigation of the relationship between internal integration and interorganizational SMPs is merited. Although our results show an insignificant relationship between internal integration and inter-organizational SMPs, we do not necessarily confirm that internal integration is useless to inter-organizational SMPs. As mentioned above, the consideration of contingency factors may help to uncover the conditions under which internal integration is useful to implementing inter-organizational SMPs. Third, the inter-organizational SMPs in our study referred only to SMPs with suppliers. Studies have also considered sustainable supply management in the context of inter-organizational SMPs (Gualandris and Kalchschmidt, 2014; Paulraj, 2011; Wilding et al., 2012). However, it may be more ideal to include key customers in inter-organizational SMPs, thereby providing greater insight into understanding the enablers of SMPs. Finally, this study explored the relationships between SCI and SMPs without considering the differential effects of countries. Future studies may want to examine how these relationships differ from country to country (e.g. Europe vs non-Europe and developed vs developing countries). This would enrich the findings of this study.